سلامت الکترونیک که تحت عنوان «نظام سلامت الکترونیک» از آن یاد می‌کنیم، اساسا بر محور پرونده الکترونیک سلامت قرار دارد که این عبارت در کشورهای مختلف با عنوان «الکترونیک هلث ریکورد» یا «الکترونیک مدیکال ریکورد» به کار برده می‌شود. اما هدف همه این مفاهیم این است که اطلاعات سلامت افراد بر اساس پلتفرم طراحی شده، جمع‌آوری و حفظ  شود و هرچه مدت زمان جمع‌آوری اطلاعات طولانی‌تر باشد، یعنی سوابق گذشته فرد را شامل شود، هنگام اتخاذ تصمیم، نتایج بهتری را عاید می‌کند.

کشورهای مختلف در پیاده‌سازی نظام سلامت الکترونیک، از دو منظر این مبحث را مورد توجه قرار می‌دهند؛ یکی «نگاه تکمیلی بر پرونده الکترونیک» سلامت است؛ به این معنا که موارد مختلف اطلاعات سلامت افراد از جمله اطلاعات درمانی، دارویی و نیز فراهم بودن امکان دسترسی افراد به اطلاعات و سایر موارد اطلاعاتی در پرونده لحاظ شود. دوم اینکه کشورها از منظر «موفقیت در اجرای برنامه‌ها» به بحث نظام سلامت الکترونیک توجه کرده‌اند.

در مطالعه اقدامات کشورها مشاهده می‌کنیم که برخی از آن‌ها مانند اسکاندیناوی، بیشتر در اجرای برنامه‌ها موفق هستند و کشورهایی مانند استرالیا، انکلیس و آمریکا، از نظر تکمیل بودن پرونده الکترونیک، پیشروتر هستند. به این ترتیب، کشورهای دارای نگاه تکمیلی، در اجرای برنامه‌ها نسبت به کشورهای اسکاندیناوی، پیشرفت چندانی نداشته‌اند و عکس این موضوع نیز صادق است.

یکی از اهداف مهم الکترونیک سلامت این است که باعث افزایش کارایی در ارائه خدمات بهداشتی و درمانی و کاهش هزینه‌های این حوزه شود. در اصل اگر یک نظام سلامت الکترونیک جامعی وجود داشته باشد که بتواند ارتباطات بین‌بخشی را ساماندهی کند، مانع از دوباره‌ کاری در حوزه درمان می‌شود و به ویژه از تکرار خدماتی مانند امور تشخیصی و معاینات غیرضروری جلوگیری می‌کند. به این ترتیب، فردی که یک یا دو هفته پیش اقدامات درمانی بالینی و تشخیصی انجام داده است، اگر این اطلاعات در نظام سلامت الکترونیک ثبت و دسترسی جامع به آن ایجاد شود، نیازی به تکرار معاینات غیرضروری وجود نخواهد داشت.