سیمین کاظمی، پزشک و جامعه شناس در گفت و گو با «آتیه آنلاین» در بیان تاثیر کرونا بر کادر درمان گفت: مواجهه مستقیم با بیماران مبتلا به کرونا، درمانگران شامل پزشکان، پرستاران  و پرسنل بهداشتی و درمانی را در معرض ابتلا به بیماری کووید قرار می دهد و از طرفی استرس ابتلا به بیماری همواره با این گروه شغلی هست و از سوی دیگر به واسطه در معرض خطر بیماری و ناقل بودن، تعاملات بین فردی و اجتماعی آنها دشوار می شود و نمی توانند همچون گذشته با دوستان و بستگان خود در تعامل باشند.  
وی ادامه داد: طول کشیدن همه گیری موجب خستگی و فرسودگی شغلی می شود و اشتغال دایمی در محیطی که بیماری و مرگ به طور روزمره در آن تجربه می شود ممکن است به افسردگی و ناامیدی برخی از اعضای کادر درمان منجر شود. در حال حاضر، سختی کار برای پزشکان و پرستاران و سایر کارکنان درمانی به ناگهان چند برابر گذشته شده و چون دورنمای روشنی هم برای پایان این وضعیت نیست تحمل آن را دشوارتر شده است.  
این پزشک راه اصلی حل مشکلات کادر درمان را پیشگیری و کاستن از شیوع بیماری خواند و تاکید کرد: پیشگیری از ابتلای افراد و متوقف کردن گسترش بیماری کمک می کند درمانگران فرصت استراحت و تجدید قوا داشته باشند. علاوه بر آن استخدام نیروهای جدید و اعطای مرخصی های دوره ای به افرادی که در مواجهه مستقیم هستند می تواند اندکی از مشکلات بکاهد و بهبود موقعیت شغلی درمانگران و حمایت روانی و اجتماعی از آنها نیز می تواند کمک کننده باشد.
وی با اشاره به اینکه همه گیری کووید ۱۹ کیفیت زندگی را به طرز آشکاری بدتر کرده است افزود: این ویروس نه تنها باعث مرگ و میر و تبعات جسمی دیگر شده، بلکه تشخیص و درمان بسیاری از بیماری های دیگر مختل یا متوقف کرده است. از طرفی با مختل کردن تعاملات اجتماعی معمول، ممکن است موجب احساس تنهایی، انزوا و افسردگی شده باشد؛ بسیاری از فعالیت های نشاط آور متوقف شده اند و غم و اندوه و سوگ و خشم و ناامیدی جایگزین آن شده است.  
کاظمی تصریح کرد: نسلی که همه گیری کووید را به خود دیده، متحمل ترومای سنگینی شده که شاید آثار آن به راحتی قابل رفع نباشد. در این همه گیری تعاملات اجتماعی دچار آسیب جدی شده است. شرایطی پیش آمده که نزدیکترین افراد به عنوان تهدید انتقال بیماری تلقی می شوند. این بدبینی به خصوص درباره افراد غریبه بیشتر است و چنین وضعیتی خود  به گسترش بی اعتمادی در جامعه می انجامد.  
این جامعه شناس پزشک با اشاره به تاثیر همه گیری کووید بر سرمایه اجتماعی گفت: در هنگامه بیماری شخص بستری از ملاقات محروم می شود و ممکن است افراد در بستر احتضار در تنهایی و بی پناهی بمیرند.  بسیاری ممکن است  از دیدار با عزیزان بیمار یا محتضر خود منع و محروم شوند. ممکن است به خاطر محدودیت ها، سوگواری به شکل مرسوم صورت نگیرد و فرایند داغدیدگی و سوگ به طور طبیعی و سالم طی نشود. حتی این امکان هست که شرایط همه گیری به گسترش بی عاطفگی با توجیه صیانت از خود منجر شود. همه اینها ممکن است شکل رفتار و تعاملات اجتماعی را در آینده نیز تحت تاثیر قرار دهد.
کاظمی بازگرداندن امید و احیای جامعه مصیبت دیده را دشوار خواند و افزود: شاید سالها باید بگذرد تا اثرات این همه گیری محو شود و در هر صورت برای کاستن از تبعات آن لازم است که این واقعیت در نظر گرفته شود که قدرت مقابله همه بخش ها و طبقات جامعه با شرایط اپیدمی یکسان نیست. برخی برای مقابله با اپیدمی از منابع و امکانات بیشتری برخوردارند و بخشی هم در بی امکانی مطلق هستند و لازم است از گروه های آسیب پذیر حمایت شود و منابع لازم در اختیارشان گذاشته شود و از مشکلات اقتصادی به عنوان دغدغه اصلی مردم کاسته شود. لازم است افراد توانمند به یاری کم توان ها بشتابند و حمایت شان را دریغ نکنند. گروه های داوطلب مردمی می توانند در نقاط دوردست و کمتر برخوردار به یاری آسیب دیدگان کووید بروند.
وی کاستن از سختگیری ها و حرکت به سمت جامعه ای که همه در آن احساس امنیت و تعلق داشته باشند دشوار اما ضروری دانست و اضافه کرد: حل مشکلات اقتصادی و تحقق جامعه ای برابر با کمتر کردن شکاف طبقاتی میتواند  به کاهش مشکلات کمک کند، دسترسی رایگان به امکانات آموزشی، بهداشتی، رفاهی و تفریحی عمومی برای بهبود روحیه مردم ممکن است کمک کننده باشد.  
این جامعه شناس پزشک در پاسخ به مختصات دنیای پس از کرونا تاکید کرد: دنیای پس از کرونا دنیای بهتری است اگر سایه بیماری، جنگ و  نابرابری همزمان از سر آن کم شود.

گفتگو: مهین داوری