به گزارش آتیه‌آنلاین، سیستم خدمات اجتماعی برزیل، استراتژی‌های گوناگون مشارکتی و غیرمشارکتی را برای دستیابی به پوشش نسبتاً بالایی از نظر شمار افراد تحت پوشش در سنین بالا طرح‌ریزی کرده است. بر اساس قانون فدرال شماره ۸۲۱۲ سال ۱۹۹۱ میلادی، مجموعه یکپارچه از اقدامات مربوط به ابتکارات اجتماعی به هدف حمایت از حقوق سلامت، امنیت و کمک‌های بنیادین تحت قوانین تأمین‌اجتماعی قرار گرفت.

حقوق عامه؛ درآمدها و مزایا

 قوانین خدمات اجتماعی برزیل شامل حقوق زیر می‌شود:

۱- سلامت که جزو حقوق انسانی و شهروندی قرار گرفته و هدف از آن ارائه یک سیستم اجتماعی و اقتصادی طراحی‌ شده برای کاهش خطرات بیماری‌ها و سایر عوارض، ارائه اقدامات و خدمات برای محافظت و بهبودی فرد است. ۲- کمک‌های اجتماعی با هدف ایجاد یک سیاست جامع در جهت برطرف کردن محرومیت از خلال فعالیت‌های خصوصی و دولتی که این امر با پیش‌بینی مزایا و خدمات جزئی، ‌بدون توجه به مشارکت طرف ذی‌نفع صورت می‌گیرد. ۳- امنیت اجتماعی که با هدف تضمین ابزارهای ضروری برای بقای ذی‌نفعان خود در صورت وقوع حوادثی که در قانون کار مقرر شده صورت می‌گیرد. این حوادث شامل از دست دادن ظرفیت کاری، کهولت سن، فوت و بیکاری اجباری یا حتی زایمان و بیماری‌های روانی می‌شود.

از سوی دیگر، این سیستم از طریق درآمدهای زیر تأمین می‌شود:

  درآمدهای خزانه‌داری فدرال، ایالت‌ها و شهرداری‌ها

  درآمدهای حاصل از مشارکت‌های اجتماعی

  درآمدهای حاصل از سایر منابع

طبق قانون، کمک‌های اجتماعی در سیستم تأمین‌اجتماعی برزیل به شرح زیر است:

  حق‌الزحمه تأمین‌اجتماعی توسط شرکت‌ها که بر اساس حق‌الزحمه پرداختی به کارگران با توجه به میزان خدمات اخذ می‌شود.

  حق‌بیمه تأمین‌اجتماعی توسط کارفرمایان داخلی که بر اساس حق‌الزحمه پرداختی به کارگران با توجه به خدمات ارائه شده اخذ می‌شود.

  حق‌الزحمه تأمین‌اجتماعی توسط کارکنان که بر اساس حق‌الزحمه پرداحتی به کارگران و با توجه به خدمات ارائه‌شده اخذ می‌شود.

سهم اجتماعی یا سهم‌های تأمین‌اجتماعی جایگزینی که شرکت‌ها دریافت می‌کنند و از طریق درآمدها و سودها اخذ می‌شود. همچنین خط‌مشی تأمین‌اجتماعی در برزیل تأکید قابل ‌توجهی بر بازنشستگی سالمندان دارد که از سوی دو سیستم کمکی بزرگ و یک طرح اجتماعی غیرمشارکتی تأمین می‌شود. کارمندان دولت و کارکنان بخش خصوصی (از جمله خوداشتغال‌ها) دارای سیستم‌های مستقل تأمین‌اجتماعی هستند که به ترتیب «سیستم ویژه تأمین‌اجتماعی» و «سیستم عمومی‌تأمین‌اجتماعی» نام دارند. سیستم عمومی‌ اساساً خودمحور است، اما در عین حال مؤلفه نیمه‌مشارکتی نیز در آن وجود دارد که مشاوران خرده‌مالک و کارگران روستایی را هدف قرار می‌دهد. این سیستم‌ها با یک طرح کمک اجتماعی تکمیل می‌شوند که به افراد مسن (مردان و زنان ۶۵ سال یا بالاتر) و افراد دارای معلولیت (بدون در نظر گرفتن سن) مزایای مرتبط با معیار BPC) Benefício de Prestação Continuada) اعطا می‌کنند.

با در نظر گرفتن مزایای تأمین‌اجتماعی و کمک‌های اجتماعی، این کشور تقریباً پوشش فراگیر مزایای سالمندی را داراست: بنا به نمونه ملی خانوار، تا سال ۲۰۱۴، حدود ۸۹ و ۲ دهم درصد از افراد بالای ۶۵ سال مستمری تأمین‌اجتماعی یا کمک‌های اجتماعی دریافت کرده‌اند. هر دو سیستم کمک برای سنین ۶۵ سال (مردان) و ۶۰ سال (زنان) پوشش سالمندی اعطا می‌کنند. کشاورزان خرده‌پا و کارگران روستایی در طرح نیمه‌مشارکتی از سنین ۶۰ (مردان) و ۵۵ (زنان) تحت پوشش قرار می‌گیرند. همچنین (BPC) سالمندان را از سن ۶۵ سالگی برای مردان و زنان تحت پوشش قرار می‌دهد. سطوح مزایا برای نظامی‌های مشارکتی مربوط به درآمد است و حداقل سطح مزایا معادل حداقل دستمزد در نظر گرفته می‌شود. کشاورزان خرده‌مالک و کارگران روستایی نیز مستحق مزایای ثابت معادل حداقل حقوق دریافتی هستند و مزایای کمک‌های اجتماعی نیز به صورت مقطوع بوده و با حداقل دستمزد مطابقت دارد.

 بهبود شرایط طی دوران مختلف 

تا اوایل دهه ۱۹۷۰، سیستم خدمات اجتماعی برزیل اساسا به طرح‌های بیمه متکی بود که در دهه ۱۹۲۰ برای کارگران راه‌آهن معرفی شد و از آن زمان گسترش یافت و به تدریج بازار کار رسمی ‌و بخش کوچکی از دیگر مشاغل را تحت پوشش خود قرار داد. از سال ۱۹۷۰ به بعد، اولین طرح‌های نیمه‌مشارکتی پدیدار شد که افراد مسن و معلول فقیر را از یک‌سو و کشاورزان خرده‌مالک را از سوی دیگر تحت پوشش قرار داد. این طرح‌ها برای پرداخت مزایا در سطح پایین‌ترین در مقایسه با مزایای بیمه اجتماعی مشارکتی و افزایش دسترسی زنان به حقوق بازنشستگی و روستایی مورد استفاده قرار گرفت. هر دو طرح برای پرداخت مزایای ثابت معادل نیمی ‌از حداقل دستمزد استفاده کرد و تنها یک شکل مزیت می‌توانست به هر خانواده از کشاورزان خرده‌پا یا کارگران روستایی پرداخت شود.

در نیمه دوم دهه ۱۹۸۰، زمینه سیاسی و اقتصادی از اساس تغییر یافت. کشور دوران اقتصادی بسیار سختی را از سر می‌گذراند و به شدت تحت تأثیر تورم شدید قرار داشت، اما با پایان ۲۰ سال دیکتاتوری، امکان ساخت یک قرارداد اجتماعی جدید فراهم شد که در قانون اساسی سال ۱۹۸۸ ایجاد و در آن کاهش فقر و از میان بردن نابرابری به عنوان یکی از اهداف اصلی تعیین شد. اهداف اصلی نظام جدید این بود که ماهیت تقریباً مشارکتی طرح‌های حمایتی اجتماعی در برزیل را با افزایش طرح‌های عملیاتی‌تر به صورت کامل دگرگون کند. در نتیجه این اقدام‌ها، از دهه ۱۹۸۰ به این سو، سازوکار تأمین‌اجتماعی در برزیل پیشرفت‌های بسیاری را شاهد بوده است.