وی با بیان این مطلب که پزشکان حاضر به طبابت در مناطق محروم و مرزی کشور نیستند، افزود: همان طور که در مناطق محروم و مرزی کشور با کمبود پزشک متخصص و فوق تخصص مواجه ایم، در مراکز استان‌ها و کلانشهر تهران، تعداد پزشک نسبت به جمعیت ساکن، بیشتر است.

خسرونیا در توضیح دلایل عدم تمایل پزشکان به حضور در مناطق محروم و مرزی کشور، گفت: پزشکان دوست دارند در جایی طبابت کنند که رفاه کامل باشد.

وی افزود: به طور مثال در سیستان و بلوچستان از امکانات رفاهی خبری نیست. همچنین، امکانات مورد نیاز مراکز درمانی نیز در این بین اثرگذار است. زیرا، پزشک باید به آزمایشگاه‌ها، مراکز رادیولوژی و…، دسترسی داشته باشد.

رئیس جامعه پزشکان متخصص داخلی ایران ادامه داد: وقتی بیمار برای انجام یک آزمایش تخصصی باید ۲۰۰ کیلومتر برود، پزشک به آن منطقه نمی‌رود.

وی افزود: بایستی برای توزیع عادلانه پزشک در مناطق مختلف کشور، امکانات رفاهی را فراهم کنیم. همچنین، مراکز بیمارستانی در مناطق محروم و مرزی کشور باید تجهیز شوند.

خسرونیا در پاسخ به این سوال که برای رفع کمبود پزشک در مناطق محروم کشور چه باید کرد، گفت: باید به سمت تربیت دانشجوی بومی برای طبابت در همان مناطق برویم.  از دانشجویان بومی تعهد گرفته شود که در همان منطقه سکونت خود طبابت کنند و امکانات مورد نیاز در اختیار آنها قرار بگیرد.

خسرونیا با قبول این موضوع که با کمبود پزشک مواجه هستیم، گفت: متأسفانه شرایط به گونه‌ای شده که برخی پزشکان به سراغ مشاغلی غیر از طبابت بروند. در حالی که برای تربیت هر پزشک، میلیاردها تومان پول همین مردم خرج شده است.