نگاهی به نتایج تکواندوکاران ایران در مسابقات المپیک توکیو، نشان از این دارد که هوگوپوشان ایران نتوانستند آنطور که از آنها انتظار می‌رفت خوب عمل کنند و در مجموع جایی برای دفاع از خود باقی نگذاشتند.
در پنج دوره گذشته‌ای که رشته تکواندو وارد مسابقات المپیک شده است نماینده‌های کشورمان ۶ مدال کسب کرده اند و در هر دوره حداقل یک مدال توسط نماینده‌های کشورمان به دست آمده است.
اگر بخواهیم نماینده‌های ایران را تک به تک بررسی کنیم می‌توان گفت انتظارات برآورده نشد. با آسیب دیدگی که آرمین هادی پور داشت مردانه جنگید و واقعا بهتر از این نمی‌توانست کار کند و از او بیش از این انتظاری نداشتیم. درباره ناهید کیانی هم همه می‌دانند با توجه به قرعه‌ای که به او خورد چنین عملکردی داشت و اطمینان دارم اگر با قرعه‌ای دیگر مواجه می‌شد کیانی عملکرد بهتری را از خود نشان می‌داد، چرا که روحیه بالایی داشت و می‌توانست یکی از امیدهای مدال ما باشد، اما میر هاشم حسینی به هیچ وجه در حد و اندازه‌ای که از او توقع داشتیم حاضر نشد و حتی در شانس مجدد هم نتوانست نتیجه‌ای بگیرد و در کل عملکرد میرهاشم ضعیف‌تر از هادی پور و ناهید کیانی بود.
پیش از حضور در المپیک برخی اعتقاد داشتند برگ برنده تکواندوی ایران، تجربه بالای سرمربیان تیم‌های مردان و بانوان است که هر دو سابقه سرمربیگری در این بازی ها را دارند و از این حیث تکواندو یک گام از سایرین جلوتر است. آنها معتقد بودند در جاهایی که کم‌تجربگی هوگوپوشان باعث نگرانی می‌شود، تجربه کادر فنی به کمک تیم می‌آید، اما این اتفاق رخ نداد و همه شاهد حضور در بن‌بست فنی بودند.
تکواندو در چند دوره قبل، همواره در المپیک مدال آور بود و شانس مدال داشت اما در المپیک اخیر متاسفانه ناکام بزرگ کاروان ایران لقب گرفت و حالا نباید تکواندو را رها کرد. در واقع ناکامی تکواندو ایران در المپیک نباید موجب شود که از این رشته غافل شد. بهتر است هر چه زودتر مشکلات تکواندو ریشه‌یابی شده و دوباره شاهد برنامه‌ریزی در این رشته باشیم تا چهار سال بعد بتوانیم بهتر از قبل در المپیک ظاهر شویم.
به اعتقاد من نیاز است که بزرگان و افراد با تجربه در تکواندو جلساتی تشکیل دهند و با یک هم اندیشی و کار گروهی دلایل ناکامی را ریشه‌یابی کرده و مشخص شود که چرا تکواندوکاران ما در المپیک اخیر ضعیف‌ترین نتایج تاریخ تکواندو را رقم زدند.
یکی از مشکلات تکواندوکاران ما در المپیک نبود بدنساز خوب بود. در واقع ورزشکاران از وضعیت بدنی و بدنسازی کم آوردند و این به این معنی است که بدنسازی خوب و درستی صورت نگرفته است. از طرفی شاید نیاز است که در کنار تیم ملی تکواندو یک روانشناس نیز حضور داشته باشد تا تکواندوکاران بتوانند از لحاظ روانی بهتر عمل کنند.
نظر شما