به گزارش آتیه‌آنلاین، المپیک ۲۰۲۰ توکیو بعد از اینکه با یک سال تاخیر به دلیل پاندمی کرونا بالاخره برگزار شد، در نهایت با قهرمانی کشور امریکا به پایان رسید و کاروان ایران نتوانست به عنوانی بهتر از بیست و هفتمی جهان دست پیدا کند.
حاصل تلاش ایران در سی و دومین دوره مسابقات المپیک تفاوتی با المپیک‌های قبل نداشت و این یعنی ورزش ما همچنان در مسیر پیشرفت گام برنداشته و مدت‌هاست به مسیر درجا زدن خود و حتی عقب گرد پا گذاشته است. ورزشکاران ما ۷ مدال از این المپیک برگرفتند که شامل ۳ طلا، ۲ نقره و ۲ برنز می‌شود. ۵ سال در المپیک ریو برنده ۸ مدال شدیم که ۳ مدال از این مجموعه هم طلایی بود. کسب یک مدال کمتر در توکیو به معنای عقب گرد ما است اما اگر استدلال عجیب سران ورزش را در نظر بگیریم، این‌بار در توکیو موفق‌تر بوده‌ایم زیرا یک نقره ما در ریو به دو نقره در توکیو تبدیل شد.
مدیران ورزش ایران در پاسخ انتقاداتی که به نتیجه‌گیری کاروان ایران در المپیک ایجاد شده است، به رشته کاراته و تیراندازی اشاره می‌کنند و بر این باورند که وقتی این دو رشته برای نخستین بار صاحب مدال شده است بدین معناست که چون طیف رشته‌های مدال آور ما تغییر کرده است و بیشتر شده پس باید کاروان ایران را موفق قلمداد کرد. اما واقعیت این است که هر دو رشته‌ای که صاحب مدال طلا شد، مشکلاتی در دل خود دارد که نمی‌توان موفقیت آن را پیروزی و رشد و پیشرفت دانست. از یک سو کاراته برای اولین و شاید آخرین بار المپیکی شد و قدر مسلم اینکه در پاریس و المپیک ۲۰۲۴ به اجرا در نخواهد آمد و اصلاً مشخص نیست که کی به برنامه المپیک‌ها و جمع ورزش‌های رسمی آن رجعت خواهد کرد و از جانب دیگر نمایش ضعیف و معمولی سایر تیراندازان پرشمار ما در توکیو ثابت کرد که تحول ایجاد شده در جواد فروغی اصلاً یک موج فراگیر و نشانه مدال‌گیری شماری وسیع از ورزشکاران این رشته نیست و فروغی تا اطلاع ثانوی فقط تافته‌ای جدا بافته در تیراندازی به حساب خواهد آمد.
واقعیت این است که در رشته‌هایی مانند شمشیربازی بسیار بد عمل کردیم, در تکواندو که یکی از رشته های مدال آور ما بود به هیچ مدال و عنوانی نرسیدیم. وزنه‌برداری یکی از رشته‌هایی است که در «سیدنی ۲۰۰۰»، «آتن ۲۰۰۴»، «لندن ۲۰۱۲» و «ریو ۲۰۱۶» به دفعات طلایی شده بود اما در «توکیو ۲۰۲۱» به نقره ملی داوودی اکتفا کرد. در کشتی هم که ضعف مدیریت ندارد و علیرضا دبیر در شرایطی سخت و در مواجهه با کمبود بودجه کارهای زیادی انجام داده، مجموعاً در ۱۲ وزن کشتی آزاد و فرنگی و به واقع در میدانی که ۱۲ طلا، ۱۲ نقره و ۲۴ برنز در دسترس بود ما به چهار مدال اکتفا کردیم که به یک طلا و یک برنز در کشتی فرنگی و یک نقره و یک برنز در کشتی آزاد منحصر می‌شد. عملکردی که قیاسی سر انگشتی در آن نسبت به ادوار قبل نشان می‌دهد که با ناکامی مواجه شده است.
از ۶۶ ورزشکار اعزامی به توکیو فقط هفت نفر مدال گرفتند و اگر ۱۵ یا ۱۶ نفر دیگر را که در مسیر کسب مدال قرار داشتند و از صلاحیت آن هم برخوردار بودند و به سبب لغزش‌های لحظه‌ای و بعضی بی‌تدبیری‌ها و بداقبالی‌ها به مدال نرسیدند، نادیده بگیریم، برای ۴۰ نفر دیگر از آغاز هم هیچ بختی برای کسب مدال متصور و مقدور نبود. از آغاز هم می‌دانستیم که امثال سعید صفرزاده در دوچرخه‌سواری و ثریا آقایی در بدمینتون هیچ چاره‌ای جز حذف قاطعانه در همان اوایل راه ندارند و نظایر متین بالسینی در شنا، فرزانه فصیحی در دوومیدانی و حتی نیما عالمیان در پینگ‌پنگ بیشتر برای تماشای المپیک به توکیو رفته‌اند و نه رقابت‌جویی جانانه در آن و این شامل بوکس هم می‌شد که آرزومندی‌های دانیال شه‌بخش و شاهین موسوی در آن به هیچ روی با حقایق تلخ حاکم بر المپیک و توان بسیار فزون‌تر رقبای آنان همخوانی نداشت اما نحوه شرکت نازنین ملایی در پاروزنی زنان نشان داد که حتی اگر هیچ شانسی برای تصاحب مدال نداشته باشید، می‌توانید با ارائه استانداردی بالا ناظران بین‌المللی را به تشویق خود وا دارید و این چیزی بود که از بسیاری از دیگر ورزشکاران حذف شده ما در توکیو دیده نشد.
همچینن تجربه حضور بسیار ناموفق دو رشته تیمی والیبال و بسکتبال در المپیک ۲۰۲۱ به ما گوشزد کرد که اگر هم تجربه‌ای در این رشته‌ها حاصل آمده باشد، به اندازه کافی از آن استفاده نشده است. والیبال با آن همه ادعا با اینکه در گروهی آسان‌تر نسبت به گروه دیگر این رشته قرار داشت، با شکست مقابل ژاپن اصلاً به مرحله حذفی نرسید و بزرگترین دستاورد بسکتبالیست‌ها این بود که مقابل چک شکستی با اختلاف زیاد نداشته‌اند و حتی شمشیربازی ما که ادعای کسب مدال در هر دو قسمت تیمی و انفرادی را داشت، باخت‌های بسیار بدی را متحمل شد و این بهانه که در رقابت تیمی و در رویارویی با ایتالیا از سوی داوران به ما ظلم شده است، به هیچ‌وجه شکست سنگین و با اختلاف بیش از ۲۰ امتیاز را درمقابل مصر و ششم شدن ما بین هشت تیم حاضر در صحنه را توجیه نمی‌کند.
باید واقع بین باشیم و بپذیریم که کاروان ستارگان ایران در المپیک ۲۰۲۱ حرفی برای گفتن نداشت و ما اهالی ورزش از تمام مدت برگزاری المپیک ، یه جز چند مورد کوچک و استثنایی؛ شاهد رشد و پیشرفتی نبودیم. آنچه روشن‌تر بود واضح‌تر، ناکامی بود و شکست و عقب گرد و در جا زدنی که مشخص نیست کی و با حضور کدام مدیران و عملکرد درست کدام فدراسیون‌ها، از بین خواهد رفت و مسیر پیشرفت به خود خواهد گرفت.
نظر شما