به گزارش آتیه آنلاین، فارغ از همه آسیب‌های کرونا در این روزها، شاید همه ما با یک مسئله مهم مواجهیم؛ مهارت‌های ارتباطی. همان چیزی که در حدود دو تا سه دهه پیش در ارتباطات اجتماعی و به‌ویژه در خانواده به شکلی عمیق‌تر ازآنچه امروز داریم، خود را در همه ابعاد زندگی‌مان نشان می‌داد. اما این مهم به‌تدریج و با گسترش فضاهای اجتماعی مجازی، رنگ باخت. ما بیشتر و بیشتر در پس گوشی‌های موبایلمان پنهان شدیم و فراموش کردیم این مهارت‌ها تا چه اندازه می‌تواند، در تحکیم روابط اجتماعی و خانوادگی مؤثر باشند. تصور کنید برای مدتی اینترنت و فضای مجازی را دست بدهیم. حتی تصورش هم برایمان هولناک است. چراکه ما چنان در نقش‌های مجازی خود در این فضاها فرورفته‌ایم که بیرون کشیدنمان از آن و در معرض ارتباط قرار گرفتن با خانواده و اطرافیان، کاری به‌غایت دشوار است. حالا اما با تولد کرونا و دوران قرنطینه، تعطیلی کسب‌وکار و کاهش نیروهای اداری، در ارتباط بیشتری با خانواده قرارگرفته‌ایم.

کرونا؛ این مولکول بسیار کوچک، خیلی چیزها را به بشر تحمیل، تقریباً دنیا را خاموش و در عین حال چراغ ارتباط خانواده‌ها را روشن کرده است. اما در این میان مهارت ارتباط طی این سال‌ها تا حدود زیادی ازدست‌رفته و اغلب ما سردرگم در چهاردیواری خانه، نمی‌دانیم چطور باهم وقت بگذرانیم. شاید حالا وقت آن رسیده است که نگاه ما به این روابط جدی‌تر شده و خلأ ازدست‌رفته را بیش از بیش با یادگیری و تمرین دوباره، پر کنیم. وقت آن رسیده به خاطر بیاوریم که تا چند دهه پیش، چطور با خانواده و اطرافیان ارتباط برقرار می‌کردیم و در کنار هم بودن‌هایمان چگونه می‌گذشت؟! کتاب و شعرخوانی، تبادل‌نظر در مورد مسائل مختلف، انواع بازی‌های خانگی، نوشتن و... ازجمله کارهایی بودند که نشاط و شادابی را به اعضای خانه تزریق می‌کرد؛ همین‌ کارهای به‌ظاهر کوچک پیوند بین اعضای خانواده را عمیق و محکم می‌کرد و شاید خلأ این شکل از ارتباطات است که امروز اسیر در چنگ فاصله‌ها شده‌ایم. تا دیر نشده باید الگوهای ارتباطی سالم و موثر را دوباره به فضای خانه و خانواده برگردانیم و ضمن آشتی با تکنولوژی، اولویت‌های ارتباطی خود را مشخص کنیم.

یادداشت: سودابه زیارتی