به گزارش آتیه‌آنلاین به نقل از ایسنا، تردیدی نیست که بیماری همه‌گیر کووید- ۱۹ برای کارکنان مراقبت‌های بهداشتی، به‌ویژه برای افرادی که در خط مقدم مراقبت از بیماران هستند، بسیار استرس‌زا بوده است اما قبل از همه‌گیری نیز با توجه به وضعیت شغلی در معرض فرسودگی شغلی قرار داشتند.

محققان دریافتند که فعالیت‌بدنی ممکن است در کاهش فرسودگی شغلی کارکنان بخش مراقبت‌های بهداشتی موثر باشد.

مریلین ولف، محقق ارشد این بررسی اظهار کرد: مقابله با فرسودگی شغلی در بخش مراقبت‌های بهداشتی برای اطمینان از ایمنی بیمار بسیار مهم است.

وی افزود: افزایش استرس و فرسودگی شغلی کارکنان با ایمنی کمتر بیمار همراه است و برای حفظ ایمنی بیماران و ارائه خدمات درمانی باکیفیت، ابتدا باید کارکنان بخش مراقبت‌های بهداشتی را از نظر جسمی، روحی و اجتماعی کنترل کنیم.

ولف بیان کرد: فعالیت‌بدنی یک راهبرد مقابله‌ای در برابر فرسودگی شغلی است، اما نوع فعالیت نیز مهم است هر چند که درباره نقش فعالیت‌بدنی افراد در محل کار نسبت به اوقات فراغت آنان، کمتر بررسی انجام شده است. در این تحقیق تلاش کردم تا ارتباط جداگانه فعالیت‌شغلی و اوقات فراغت را با استرس، فرسودگی شغلی و رفاه کارکنان دریابم. این بررسی در بین ۵۵۰ فرد از کارکنان مراقبت‌های بهداشتی تمام‌وقت ازجمله پزشک، پرستار و همچنین افرادی که مستقیما با بیماران در تماس هستند، انجام شد. از شرکت‌کنندگان درباره فعالیت بدنی در زمان فعالیت شغلی و فعالیت‌بدنی در اوقات فراغت، پرسش شد و افراد به سوالاتی مرتبط با استرس شغلی و اینکه احساس خستگی دارند یا از کار افتاده شده‌اند و یا سوالاتی مرتبط با بهزیستی عاطفی که همه نشانگر فرسودگی شغلی هستند، پاسخ دادند.

به نقل از مدیکال اکسپرس، نتایج بررسی نشان داد، کارکنانی که سطح بالاتری از فعالیت‌بدنی مرتبط با شغل را تجربه می‌کنند، احساس فشار و خستگی بیشتری خواهند داشت و بالعکس، هنگامی که زمان بیشتری را به انجام فعالیت‌بدنی در اوقات فراغت اختصاص دهند، استرس شغلی و خستگی کمتری را گزارش خواهند کرد.

جنیفر گی، استاد و محقق  این بررسی عنوان کرد: نتایج نشان می‌دهد که فعالیت‌بدنی در زمان اوقات فراغت در کاهش استرس کارکنان مراقبت‌های بهداشتی موثر است.

وی گفت: استرس با یک عامل استرس‌زا آغاز می‌شود سپس فرد با استرس، پاسخ فیزیولوژیکی می‌دهد. فعالیت‌های اوقات فراغت برای کمک به فرد در خارج شدن از چرخه استرس شناخته شده است. همچنین زمانی که میزان فعالیت‌بدنی مرتبط با شغل بسیار زیاد باشد، فعالیت‌بدنی در اوقات فراغت اثر کاهشی یکسانی بر استرس نداشت.

ولف ادامه داد: «گام جالب بعدی در این تحقیق، بررسی زمان فعالیت اوقات‌فراغت مربوط به استرس شغلی است. به‌عنوان‌مثال، وقتی کارکنان در اواسط روز کاری برخلاف قبل یا بعد از کار فعالیت‌بدنی (ورزش) داشته باشند، ممکن است استرس کمتری تجربه کنند. این بررسی قبل از شیوع بیماری کووید- ۱۹ در ایالات‌متحده انجام شد اما محققان بر این باورند که می‌تواند نتایج آن، برای این دوره نیز مناسب باشد.

گی افزود: برای کارکنان مراقبت‌های بهداشتی مهم است که استرس و فرسودگی را به حداقل برسانند و فعالیت‌بدنی یکی از راهبردهای خروج از چرخه استرس است، حتی وقتی عامل استرس بیماری همه‌گیر باشد. اگرچه برای از بین‌بردن ارتباط بین فعالیت‌بدنی مربوط به کار و سلامت روان تحقیقات بیشتری لازم است اما مزایای فعالیت‌بدنی سرگرم‌کننده روشن است.

ولف خاطرنشان کرد: برنامه فعالیت‌بدنی بیشتر و بهتر یا ارائه پشتیبانی ساختاری، دربرگیرنده برنامه‌ها و تنظیمات مختلف کاری به نفع کارکنان است.