به گزارش آتیه‌آنلاین، یعنی برای همه مدیران ارشد نظام مقدس جمهوری اسلامی‌ این موضوع ثابت شده که راهکار بهبود وضعیت اجرایی موجود، دوری جستن از «سفارشی‌پذیری» و بهره بردن از افراد شایسته در پست‌های کلیدی و حساس است. البته مقابله با این چرخه بسته غالباً در حد کلام باقی مانده و از سوی هیچکدام از نهادهای کشور، راهکاری عملی برای جلوگیری از آن نیز ارائه نشده است.  سازمان تأمین‌اجتماعی به عنوان مهمترین سازمان بیمه‌گر اجتماعی کشور - که با بیش از نیمی ‌از جمعیت ایران بزرگ در ارتباط است- بارها از این موضوع ضربه خورده و گویی در طول سال‌ها، تلاش‌ها برای بهبود این شرایط با بن‌بست مواجه ‌شده است. در این میان، «طرح مدیران آینده» به مانند یک بارقه امید ملی توانست رخنه‌ای در این سد به ظاهر نفوذناپذیر ایجاد کند. مدیرعامل جدید سازمان تأمین‌اجتماعی و تیم وی توانستند با برگزاری دو آزمون سراسری برای شناسایی چهره‌های نخبه درون‌سازمانی، راهکاری عملی برای گزینش افراد شایسته بیابند که حاصل آن می‌تواند برای سایر ارکان نظام نیز قابل الگوبرداری باشد. اصل برگزاری آزمون مدیران آینده در سال ۹۸، ایجاد شرایط برابر برای بروز شایستگی کارکنان تأمین‌اجتماعی بود تا بتوانند بدون «سفارش» و تنها با تکیه بر توانایی های خود، پله‌های ترقی را بپیمایند. البته پیمایش این مسیر کار آسانی نبود و به گفته مصطفی سالاری، فشارهای ابتدایی بهره‌گیری از شایستگان واقعی خردکننده می‌نمود؛ اما با پایمردی مدیرعامل جوان سازمان تأمین‌اجتماعی و همراهی معاونان وی، کارکنان زحمتکش این سازمان توانستند بدون تبعیض در مسیر گزینش قرار گیرند تا در نتیجه، در دو سال گذشته ۳۹۰ مدیر استانی در سطوح مختلف سازمان تأمین‌اجتماعی از طریق طرح مدیران آینده منصوب شوند. وقتی کاندیداهای ‌ریاست‌جمهوری از رفاه عمومی و رضایت ملی سخن می‌گویند و بر اصل شایسته‎سالاری تأکید دارند، پس می‌توانند راهکار عملی رسیدن به این امر را نیز مدنظر قرار دهند. حاصل گزینش افراد شایسته در طرح مدیران آینده توانسته است رضایت شرکای اجتماعی تأمین‌اجتماعی را برآورده سازد و ماحصل آن، همان هدفی است که هر هفت کاندیدای محترم در پی آن هستند. مقاومت مصطفی سالاری در مقابل فشارهای بیرونی باید نمادی برای سایر مدیران ارشد کشور باشد تا با نهادینه‌سازی روند برگزیدن افراد شایسته هر سازمان و نهادی از دل افراد شایسته همان ارگان بتوان در درازمدت شاهد حضور گروهی از نخبگان در سطح مدیران میانی و به تبع آن افزایش تدریجی بهره‌گیری از مدیران نخبه در مدیریت تراز  اول کشور بود.