به گزارش آتیه آنلاین، سال ۹۹ سرشار از اتفاقات ناگوار و تعطیلی‌های بی‌سابقه برای تئاتر بود؛ اسفند ۹۸ بود که زمزمه‌های تعطیلی ناشی از کرونا آغاز شد و با اعلام رسمی آغاز پاندمی، فعالیت‌ها و مجموعه‌های هنری پیش از هر حرفه و محل تجمع دیگری تعطیل شدند. بر همین اساس چراغ سالن‌های تئاتر یکی پس از دیگری خاموش شد و ادامه این وضعیت فاجعه‌بار، شرایط اسفباری را برای هنرمندان تئاتر رقم زد.تئاتری‌ها نخستین کسانی بودند که با شیوع کرونا با دستور وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شغل‌شان را برای یک هفته از دست دادند. یک هفته‌ای که البته با تمدیدهای مداوم و بی‌آنکه چشم‌اندازی از چگونگی فعالیت‌شان وجود داشته باشد تا یکسال ادامه یافت. در این مدت، اهالی تئاتر در سه زمان آثار خود را به‌ منظور اجرا بر صحنه آماده کردند و سه بار تعطیلی از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا اعلام شد و آن‌ها یکسال تمام در بلاتکلیفی مطلق بسر بردند.

خانواده تئاتر بعد از یک سال سخت و نفس‌گیر، سال ۱۴۰۰ را با این امید آغاز کردند که شرایط قدری مساعدتر شود، اما در کمتر از یک هفته پس از انتقال تئاتر به گروه مشاغل ۲ و بازگشایی آن‌ها در شرایط نارنجی، با قرمز شدن وضعیت کرونایی در پایتخت، بار دیگر این صنف با تعطیلی کرونایی مواجه شد و بحران حاکم بر فعالیت تئاتر وارد دومین سال شد.

«پژند سلیمانی» که علاوه بر تجربه چند بازی و کارگردانی در حوزه تئاتر، شاعر، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و مدیرمسئول و سردبیر فصلنامه تخصصی تئاتر و سینما «پیام چارسو» هم هست در خصوص مشکلات این روزهای اهالی تئاتر در گفت‌وگو با آتیه آنلاین می گوید: «به دلیل شیوع ویروس کرونا مخالف اجرای تئاتر هستم چراکه در فضای بسته سالن، احتمالا امنیت در برابر بیماری نیست اما از آن طرف می‌دانم که با شرایط به وجود آمده در ماه های اخیر و کنسل شدن اجراها، بسیاری از اهالی  تئاتر تا چه میزان تحت فشار هستند و کسانی را در این حرفه می‌شناسم که به مسافرکشی روی آورده‌اند و متاسفانه هیچ ارگانی هنوز هیچ حمایتی از آنان نکرده است. مسافرکشی شغل بسیار شریفی است، اما دیدن اینکه یک هنرمند تئاتر مجبور باشد به جای شغل اصلی‌اش کار دیگری انجام دهد تا بتواند امرار معاش کند، درد آور است. ما فقط می‌توانیم غر بزنیم که آن هم شنیده نمی شود.

تئاتر مانند سینما نیست که فیلمبرداری ها کماکان ادامه دارند و  و فیلم های سینمایی نیز در صورت اکران نشدن و بسته بودن سینماها  اجرای آنلاین داشته و بتوانند مقدار کمی از ضررهای وارد شده را کاهش دهند. در روزهای کرونایی که گذشت چند کار تئاتری آنلاین در این مدت اجرا شد؟ آیا مردم توانستند آنها را مشاهده کنند؟ در صورتی که یک  حمایت‌گر می‌توانست، زمینه‌هایی را حداقل برای اجرا آنلاین و  جذب تماشاگران فراهم کند.»

اگرچه لذت تماشای تئاتر در صحنه و نشستن روی صندلی‌های تماشاخانه برای کسانی که علاقه‌مند تئاتر هستند، چیزی است که نمی‌توان جای خالی‌اش را پر کرد اما در شرایط امروز که امکان اجرای تئاتر صحنه‌ای تقریباً به صفر رسیده است بهترین موقعیت برای تولید تئاتر و پخش آن از طریق مدیوم‌های تصویری است تا تئاتر بتواند ارتباط خود را با تماشاگرش حفظ کند.

یکی از ساختارهای برنامه‌سازی که از دیرباز و زمانی که تلویزیون دو شبکه بیشتر نداشت، از جایگاه قابل قبولی در بین مخاطبان برخوردار بوده، «تله‌تئاتر» یا نمایش تلویزیونی بود که مدت‌ها از قاب تلویزیون حذف شده است. تله تئاتر در تلویزیون سابقه طولانی دارد و دورانی طلایی را پشت سر گذاشته است شبکه ۴ در سالیان نه چندان دور کم و بیش این فرهنگسازی را انجام داده بود، به طوری که علاقه مند تله تئاتر می دانست در چه روزی و چه ساعتی می تواند فلان نمایش را ببیند. اما متاسفانه این روند طی سال های اخیر مختل شد. هنوز هم علاقه مندان این هنر نمایشی، خاطرات خوش تله تئاترهای ماندگاری مانند بازپرس وارد می شود، سوزنبانان، باجناق ها، بازرس و... را همراه خود دارند. با این وجود اگر هفته‌ای یک تئاتر تلویزیونی از شبکه‌های مختلف سیما پخش شود می‌تواند بهترین موقعیت و فرصت را برای هنرمندان و علاقه مندان به تئاتر به وجود بیاورد ؛این اقدام علاوه بر تأثیرات به سزایی که بر گسترش تئاتر و ارتباط با تماشاگران تلویزیون می‌گذارد، می‌تواند برای هنرمندان تئاتر هم اشتغال‌زا باشد و آنها را از این وضعیت اسف باری که با آن روبرو هستند، تا اندازه‌ای نجات دهد.