به گزارش آتیه آنلاین، سال ۹۹ سرشار از اتفاقات ناگوار و تعطیلی‌های بی‌سابقه برای تئاتر بود؛ اسفند سال پیش بود که زمزمه‌های تعطیلی ناشی از کرونا آغاز شد و با اعلام رسمی آغاز پاندمی، فعالیت‌ها و مجموعه‌های هنری پیش از هر حرفه و محل تجمع دیگری تعطیل شدند. بر همین اساس چراغ سالن‌های تئاتر یکی پس از دیگری خاموش شد و ادامه این وضعیت فاجعه‌بار، شرایط اسفباری را برای هنرمندان تئاتر رقم زد. ضمن اینکه صاحبان تماشاخانه‌های خصوصی نیز به منظور پرداخت اجاره‌ بهای ملک و هزینه‌های جاری تالار نمایشی با مشکلات عدیده‌ای مواجه شدند، تا جایی که برخی از آن‌ها راهی به جز تعطیلی دائمی تالار نمایشی خود پیش رو نداشتند.

در این مدت تعدادی از فیلم های سینمایی با استفاده از تکنولوژی و شبکه های اینترنتی اکران آنلاین شدند، کنسرت ها هم به همین گونه، اما تئاتر نه! چراکه ادامه حیات آن جز با اجرای زنده آثار نمایشی بر روی صحنه و در حضور تماشاگران امکان پذیر نبود. با این حال تئاتر تقریبا در تمام ماه‌های سال ۹۹ تعطیل بود و این تعطیلی‌ها بارها با گلایه هنرمندان و صدور بیانیه‌های اعتراضی مواجه شد.

تا اینکه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در اواخر دی ماه و تنها چند روز مانده به شروع بهمن اعلام کرد تصمیم دارد ورودی سالن‌های تئاتر را به روی تماشاگران و گروه‌های نمایشی بگشاید، به ظاهر در دو ماه اخیر تئاتر تعطیل نبود اما زیر سایه کرونا به سختی نفس می‌کشید.

اما آخرین پرونده‌ای که عرصه تئاتر در سال ۹۹ با آن مواجه شد، موضوع حصارکشی مجموعه فرهنگی هنری تئاتر شهر بود.

پیشتر تئاتر شهر به حصاری فیزیکی محصور بود؛ اما دو دهه پیش بنا به تصمیم مدیران شهرداری آن دوران، بنا بر این شد تا حصار فیزیکی تعیین‌کننده حریم این مجموعه با محیط مجاور برداشته شود. حالا مدتی ست که اهالی فرهنگ و نمایش خواهان آن شدند که این بنای ۵۰ ساله دوباره دارای حریم شود تا حداقل در روزگار باقی مانده از این بنا آن را از گزند آسیب‌های اطرافش دور کرد.

اگرچه  تئاتری ها به دلیل آسیب‌ به بنا و ناامنی محوطه بیرونی تئاتر شهر خواستار تعیین حریم برای این بنا هستند اما مخالفان طرح تعیین حریم، اجرای این طرح را مانع توسعه عرصه عمومی و فضاهای شهری می‌دانند و  بدون داشتن اطلاعات لازم و کافی معتقدند که نباید برای تئاتر شهر حصاری ساخته شود که این بنا را از شهر و مردم جدا کند. اختلاف بر سر اجرای این طرح در حالی همچنان ادامه دارد که اهالی تئاتر این روزها بیشتر بر لزوم تعیین حریم تاکید می‌کنند، به همین خاطر هنوز این پرونده بسته نشده و سرنوشت آن به سال ۱۴۰۰ موکول شده است.

حال باید منتظر ماند و دید که آیا تئاتر ایران در سال جدید   دوباره بنای جدیدی خواهد ساخت و با شکلی جدید بر پا خواهد ایستاد؟

 تا آن روز حال و احوال اهل تئاتر در این دوران سخت کرونا چ‌گونه خواهد بود؟