در سال‌های اخیر، کشورهای اروپایی به‌طور فزاینده‌ای بر نیازهای آینده نیروی کار سلامت خود تمرکز کرده‌اند. علیرغم هشدارهای طولانی مدت فعالان حوزه سلامت و اتحادیه‌های کارگری مبنی بر اینکه اقدامات ریاضتی به‌طور اجتناب‌ناپذیری دسترسی و کیفیت مراقبت‌های بهداشتی را کاهش می‌دهد، اکثر دولت‌ها راه‌حل‌های سریع را انتخاب کردند. اما این راه‌حل‌های سریع منجر به نابرابری پرداخت، واردات نیروی کار مراقبتی و بهداشتی از آسیب‌پذیرترین کشورها، فرسودگی شغلی و ترک شغل برخی از کارکنان باتجربه سیستم‌های بهداشتی در سراسر اروپا شده است. مخالفان کمبود مشاغل کارآمد، قراردادهای پایدار، دستمزد خوب و شرایط کار سالم را مسئول این وضعیت می‌دانند.
