سینمای ایران سالانه با تولید بالای فیلم مواجه است که بخش قابل‌توجهی از این فیلم‌ها قابلیت نمایش در سینماها از دید عموم مخاطبان را ندارند؛ فیلم‌هایی که صرفا تفکر خاصی را نشانه می‌گیرند و ساختاری تجربی دارند. هر قدر هم بگوییم این فیلم‌ها از انسجام خوبی در روایت و قصه‌گویی برخوردار هستند اما این فیلم‌ها با عامه مخاطبان نمی‌توانند ارتباط برقرار کنند.
