جنوب جهانی
-
برده‌داری مدرن در صنعت هوش مصنوعی
هوش مصنوعی که یک صنعت چند تریلیون دلاری است با نیروی کار نامرئی و مورد استثمار به پیش می‌رود. در واقع بدون کسانی که به هوش مصنوعی توضیح دهند چه چیزی برای انسان چه معنایی می‌دهد، هوش مصنوعی‌ای در کار نخواهد بود. برچسب‌زنندگان که در پایین‌ترین زنجیره تامین هوش مصنوعی قرار دارند همان کسانی هستند که بیشترین کار را انجام می‌دهند اما کمترین درآمد را دارند. این افراد اغلب در کشورهای جنوب جهانی و بدون شرایط کار شایسته مشغول به خدمات‌رسانی به شرکت‌های بزرگ هوش مصنوعی هستند. در این یادداشت سعی می‌کنیم به این مسئله نگاهی بیاندازم و راه‌حل هایی برای برخورد انسانی‌تر به برچسب‌زنندگان ارائه دهیم.
-
نظریات توسعه، نظریات غارت
بازاندیشی در ایده‌ی «کشورهای در حال توسعه»
یادداشت حاضر به قلم بریدن شیهی (BRADEN SHEEHY) با تمثیلی از اریک زولا جامعه‌شناس آمریکایی پیشنهاد می‌کند تا ریشه مسائل کشورهای جنوب جهانی یا آنطور که در نظریه مدرنیزاسیون نامگذاری شده «در حال توسعه» را فراتر از نقش خود این کشورها و در غارت منابع آنها توسط کشورهای «توسعه یافته» ببینیم. از آنجا که کشورهای الگوی «بازار آزاد» تاریخی متفاوت از تاریخ جنوب جهانی دارند، استفاده از طرحی همسان برای شکوفایی اقتصادی این کشورها به قربانی شدن بهداشت و خدمات عمومی منجر می‌شود. نسخه اخیر «بازار آزاد» همچون نسخه‌های قبلی سرمایه‌داری در حال تبدیل بخش‌های جدیدی از منافع عمومی و محیط زیست به کالا است. نتیجه این غارت و شکوفایی اقتصادی در کشورهای «توسعه یافته» بحران‌هایی در سطح جهانی مانند بحران آب و هوایی است که غرامت آن را همه با هم می‌پردازیم.
-
نیروی کار پنهان در چت جی‌بی‌تی
داستان غم‌انگیز کارکنان هوش مصنوعی که دیده نمی‌شوند
همچون صنعت نساجی، نیروی کار از راه دور مرتبط با زنجیره تولید ارزش هوش مصنوعی، اغلب نادیده گرفته می‌شود. این مسئله در کنار رشد سرسآم آور هوش مصنوعی در سال‌های اخیر قوانین و حقوق کارکنان این صنعت را تبدیل به موضوع مهمی کرده است. اغلب کارکنان بخش هوش مصنوعی از کشورهای در حال توسعه هستند، جایی که شرکت‌های بزرگ هوش مصنوعی و پلتفرم‌های فضای مجازی می‌توانند با پرداخت دستمزد کمتر و سوء استفاده از حفره قوانین در این زمینه، سود بیشتری را کسب کنند.
-
آیا جنوب جهانی محل دور ریختن ماشین‌های بنزینی خواهد شد؟
گزارش گروه تحقیقاتی «ردیاب کربن» نشان می‌دهد که حمل و نقل الکتریکی می‌تواند سالانه بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار در ۱۲ کشور در حال توسعه صرفه‌جویی به همراه داشته باشد. این گزارش ۱۲ اقتصاد نوظهور را تجزیه و تحلیل می‌کند. صرفه‌جویی بالقوه ناشی از استفاده خودروهای الکتریکی جدید می‌تواند قابل توجه باشد. این گزارش نشان می‌دهد خودروهایی که ۱۰۰ درصد برقی هستند در مقایسه با خودروهای سنتی هزینه سوخت‌گیری کمتری دارند. این بدین جهت است که سوخت باید خریداری و حمل شود، در حالی که برق هزینه کمتری برای جابجایی دارد، به ویژه وقتی که از منابع انرژی تجدیدپذیر تامین شود. با این همه انتقال از خودرو بنزینی به برقی آسان نخواهد بود. ماشین‌های برقی به دلیل فروش محدود ممکن است به طور گسترده در جنوب جهانی نفوذ نکنند.