به گزارش آتیه آنلاین،مدت‌هاست سریال‌سازی تلویزیون حال و روز خوشی ندارد، سریال‌های تاریخی هم که در این سه چهار سال اخیر ساخته شده‌اند  جدا از اشکالات فراوان تاریخی، نتوانسته‌اند مخاطب را درگیر داستان کنند و چون فاقد ارزش‌های تاریخی و مستند بوده اند در حافظه تاریخی مردم هم نمانده‌اند. در واقع آن ها نه معنایی به مخاطب انتقال می دهند و نه حتی مخاطب را با مفهوم جدیدی که منجر به تقویت جهان‌بینی او شود مواجه می کنند.

در این سال ها مدیران تلویزیون با وجود امکانات وسیع‌تر تصویری و کمتر شدن محدودیت‌ها، دیگر نتوانستند سریال های تاریخی با قوت نظیر «در چشم باد»، «کیف انگلیسی» یا «هزاردستان» و «سربداران» بسازند و در نهایت آثاری همچون «معمای شاه» یا «روزهای ابدی» تولید می کنند. سریال هایی که نه‌تنها پرداخت دقیق تاریخی ندارند؛ بلکه با وجود صرف هزینه‌های هنگفت و صرف زمانی  بالا برای تلویزیون، حتی نمی‌توانند مخاطبان وسیع تلویزیون را با خود همراه کنند.

صدا و سیما با وجود شکست سریالی همچون «معمای شاه» در تجربه‌های بعدی نیز با ساخت سریال روزهای ابدی باز هم ادامه‌دهنده همان رویه بوده است. بیننده هم با دیدن قسمت‌های اول از این سریال‌ها به ضعف آن ها پی می‌برد و از دنبال کردن باقی قسمت‌ها منصرف می‌شود؛ در نهایت ترجیح می‌دهد که پای سریال‌های تکراری شبکه‌های آی فیلم و تماشا بنشیند و اوقات فراغتش را با دیدن سریال‌های تکراری بگذراند.

اکبر نبوی، منتقد و مستندساز در مورد ضعف سریال‌هایی مثل «معمای شاه» و همین سریال «روزهای ابدی» در گفت‌وگویی که با مهر داشته، گفته است: «از جواد شمقدری نمی‌توان سریال چندان موفق و با کیفیتی انتظار داشت، همان‌طور که از محمدرضا ورزی هم نمی‌توان انتظار داشت و اکثر سریال‌های او کارهایی بی‌ربط به انقلاب و کشور بوده است و نمی‌دانم چرا مدیران سهل‌گیرانه باز هم آثار دیگری را به وی سفارش می‌دهند. مدیران در کاری که متولی آن هستند، سختگیر نیستند و به دم‌دستی‌ها اکتفا می‌کنند. منظور از سختگیری، ممیزی یا سانسور آثار نیست بلکه این سختگیری‌ها به کیفیت کار برمی‌گردد... اگر داوود میرباقری سریال «مختارنامه» را براساس تحقیقات سنگین، منابع و کتاب‌های تاریخی نمی‌نوشت و نمی‌ساخت، این سریال اینقدر ماندگار نمی‌شد. بااین‌حال در حوزه انقلاب، نه یک فیلم سینمایی قوی و نه یک سریال قدرتمند براساس چنین منابع و اقتباس‌هایی نداریم. »

با این حال به نظر می رسد مدیران از ساخت سریال‌هایی با همین قد و قواره، کیفیت و محتوا راضی باشند و بدون در نظر گرفتن ارزش وقت مردم، پول بیت المال را صرف ساخت سریال هایی می کنند که تنها آنتن تلویزیون را پر کند. از سویی محدود شدن دایره تعامل مدیران با اهالی فرهنگ و هنر باعث شده تا آن ها انبوهی از کارهای بی‌خاصیت را به آثار خوب ترجیح دهند.