به گزارش آتیه آنلاین، این روزها موفقیت تلویزیون در ارایه برنامه برای کودکان و نوجوانان نمره خوبی نیست چراکه هیچ اثر جدیدی را ارایه نمی دهد و به غیر از یکی دو برنامه که سابقه زیادی در تلویزیون دارند، یک برنامه مخصوص کودکان که توانسته باشد نامی برای خود دست و پا کند پیدا نمی شود؛ برنامه‌ها بر مدار تکرار می‌چرخند و کودکان سرزمین ما اوقات زیادی را صرف دیدن لوح‌های فشرده انیمیشن‌های روز دنیا می‌کنند. این در حالی است که این رسانه در دهه ۶۰ و ۷۰ برنامه‌های مدون‌تر و کارشناسانه‌تری برای این نسل داشته و در دهه ۸۰ و ۹۰ با وجود اضافه شدن رقبای مختلف از ماهواره ها گرفته تا اینترنت تا اندازه ای قافیه را باخته است.
در واقع تلویزیون نیاز دارد به جای این همه پخشِ انیمیشن‌های خارجی با الگوهای دور از فرهنگ و سبک زندگی خانواده‌های ایرانی، قدری به سراغ اصالت‌های فرهنگی غنی خودش برود.
قصه‌گویی نه تنها برای کودکان بلکه برای بزرگسالان هم شیرین و لذت‌بخش است. تلویزیون می‌تواند با ساختِ کاراکترهای قصه‌گویی جذاب و دلچسب برای بچه‌ها، آموزه‌های فرهنگی و اخلاقی و انسانی، اطلاعات تاریخی و حتی مهارت‌های زندگی را بهتر انتقال دهد. پیش از این بهرام شاه‌محمدلو به این فراموشی قصه‌گویی اشاره کرده بود؛ وقتی که می‌گفت: "به قصه‌گویی بها داده نشد و کم کم قصه‌گویی و عادت شنیدن قصه در بچه‌ها از میان رفته است. "نکته‌ای که هنوز هم بهرام شاه‌محمدلو به آن تأکید دارد و آن این است که "تمام مردم در هر رده سنی به شدت احتیاج به شنیدن قصه دارند. " همان‌طور که بسیاری اعتقاد دارند چنانچه قصه‌گویی با روش درست در مسیر رشد و تعالی ذهن و روان و تخیّل و تجارب زندگی کودک باشد، می‌تواند در شرایط کمبود یا نبود ابزار و وسایل کمک آموزشی و رسانه‌ای جبران عملکرد مثبت همه این‌ها را کرده و کودک را به سمت تعادل و کسب تجارب بیشتر هدایت کند.
اما چرا دیگر کسی مثلِ آن روزها برای کودکان قصه نمی‌گوید؟ چرا این رسمِ زمانه زیبا برای کودکان امروز تکرار نمی‌شود؟ بسیاری از کودکان آن روز و جوانان امروز، لحن و آوایِ خاطرانگیز "آقای حکایتی" را به یاد می‌آورند اما چرا نباید چنین کاراکترهایی برای امروز کودکان هم پرورش پیدا کنند؟
جای قصه و قصه گویی در رادیو و تلویزیون خالی است
احترام برومند هنرمند و مجری باسابقه در خصوص جای خالی قصه و قصه گویی در تلویزیون می گوید: من فکر می کنم که الان جای قصه و قصه گویی در رادیو و تلویزیون خالی است، قصه گفتن همیشه برای همه شیرین بوده و هست و موردی که جالب است این است که وقتی برای کودکان قصه می گوییم، آن ها حس انس و نزدیکی خاصی با طرف مقابلشان پیدا می کنند. من همیشه به والدین توصیه می کنم که زمانی را بگذارند تا با کودکان خود تنها شوند و برایشان داستان های مختلف بخوانند و چون کودکان قدرت تخیل زیادی دارند اصلا اشکالی ندارد که برایشان داستان هایی خوانده شود که فانتزی باشد و از واقعیت دور باشد و همینطور لازم نیست همیشه برایشان قصه های خیلی شاد و سرشار از اتفاق های خوب بگویند چون باید مقداری هم با واقعیت ها رو به رو شوند و بدانند که یک چیزهایی در واقعیت وجود دارد که ممکن است برای انسان شیرین و مورد علاقه نباشد. برومند افزود: در کل هدف از قصه گفتن برای کودکان، آشنا کردن آن ها با مفاهیم انسانی است برای این که آن ها متوجه شوند تا چطور در اجتماع با اطرافیانشان، با طبیعت و محیط زیستشان برخورد داشته باشند و در نهایت درک کنند تا چطور خوب باشند.
نظر شما