به گزارش آتیه آنلاین، بیست و نهم آذر ۹۹ می‌توانست یکی از خاطره‌انگیزترین روزهای تاریخی ورزش ایران باشد. روزی که می‌شد با اولین قهرمانی تیم پرسپولیس ایران در آسیا و اضافه شدن نام این تیم در ویترین افتخارات هواداران همراه شود. اما این اتفاق رخ نداد و پرسپولیسی‌ها که مسیر سختی را برای رسیدن به فینال آسیا پیموده بودند، همانند دو سال قبل و این بار نه در تهران که در قطر جام قهرمانی را دو دستی تقدیم چشم بادامی‌های اولسان کره جنوبی کردند و با دست خالی بار سفر به ایران بستند و تا حسرت همیشگی این تیم پابرجا بماند و البته فوتبال ما باز هم مانند چند سال قبل روی خوشی به خودش نبیند!

پس از شکست سرخ‌پوشان و پرکشیدن جام قهرمانی انگار تازه یادمان افتاد که فوتبال ایران چقدر درگیر حواشی‌های ریز و درشت است. سالهاست استقلال و پرسپولیس روی آرامش ندیده‌اند و با تغییرات مختلف مدیریتی و فنی و ... مواجه بودند. همین پرسپولیسی که به زعم هوادارانش و البته عملکردی که در این چند سال اخیر داشته، سالهای خوبی را سپری کرده، اما در باطن با مشکلات ریز و درشتی دست به یقه بوده است. وزارت ورزشی که هر بار بلاتکلیف‌تر از قبل دست به تصمیمات عجیب، عجله ای و سلیقه ای زده و جز در مواردی آن هم به طور مقطعی، دو تیم پایتخت را از آرامش و تمرکز دور کرده است. فدراسیونی بدون مدیر و بل بشو که انگار عین خیالش نبود نماینده‌اش قرار است در مهم‌ترین نبرد آسیایی حاضر شود. وضعیت درونی باشگاه هم که اسفبارتر از  همه بود؛ غیرشفاف، مبهم و پر از علامت سئوال.  

پرسپولیس مقابل اولسان تن به شکست داد، جام قهرمانی را از دست داد، بهانه تراشی و انداختن تقصیر گردن این و آن چیزی را به عقب برنمی گرداند، اما مگر می‌شود از ماجراهای حاشیه ای قبل از برگزاری این فینال چشم پوشی کرد؟

چرا کسی نمی‌پرسد که اینهمه اتفاقات چرا باید رخ دهد؟ چرا مهدی تاج و حیدر بهاروند در دوحه حاضر می‌شوند تا خودشان را به تیم برسانند؛ آن‌هم با مشکل ممنوع‌الخروجی و معطلی ۱۰ساعته در فرودگاه برای وثیقه؟ وضعیت در وزارت ورزش هم تعریفی ندارد! بحران انتخاب مدیرعامل و اعضای هیأت‌مدیره و افرادی که به باشگاه نزدیک می‌شوند.

مگر میشود از حاشیه‌های صدا و سیما، هواداران، اسپانسرها، اعضای هیأت‌مدیره، فدراسیون فوتبال و باشگاه‌های چشم پوشید. مجموعه ای از اشتباهات هنگفت این روزها در فوتبال ایران جمع شده است و انگار کسی حواسش نیست که این اشتباهات چقدر و تا چه زمانی قرار است به بدنه فوتبال ایران و حیثیت اعتبار آسیایی فوتبال ایران لطمه بزند.

فقط کافی است از همین بازی پرسپولیس آغاز کنیم و به فاصله زمانی کم به عقب برگردیم، دستِ مهدی شیری به‌عنوان عاملِ شکست، قرارداد ویلموتس، انتخاب مدیرعامل برای پرسپولیس و استقلال، شکایت کی‌روش، حواشی تاج، ماجراهای حق پخش تلویزیونی، نحوه برگزاری لیگ، انتخابِ افراد ناشایست برای سمت‌های کلیدی، داوری، پای تصمیمات بزرگ، گلِ عجیب ژاپن به ایران در جام ملت‌های آسیا و ... به این جورچین هزاررنگ که نگاه کنیم، خیلی زود باورمان می‌شود که ما نه به اولسان کره جنوبی، نه به داور قطری، نه به VAR که به خودمان باختیم و اینهمه بی سر و سامانی فوتبال‌مان.