خبرگزاری اسپوتنیک در گزارشی نوشت: در حالیکه نیروهای مراکشی با تجهیزات و تسلیحاتی ساخت آمریکا و فرانسه مجهز هستند، نیروهای صحراوی بیشتر تسلیحات شوروی و روسی را مورد استفاده قرار می‌دهند که به نوعی مسابقه تسلیحاتی در این صحرای بی آب و علف محسوب می‌شود.

ارتش بومیان صحراوی از جنگ افزارهای دوران جنگ سرد شوروی که از سوی الجزایر تامین شده و همچنین تجهیزات آمریکایی و فرانسوی غنیمتی از مراکشی‌ها استفاده می‌کنند.

این تسلیحات و تجهیزات شامل توپ‌های هویتزر ۱۲۲ میلیمتری D-۳۰، راکت انداز زمینی چندکاره BM-۲۱، تانک‌های جنگی T-۶۲  و یکسری موشک‌های ضد هوایی است که به آنها در هدف قرار دادن نیروی هوایی مراکش کمک کرده است.

بومیان صحراوی همچنین یکسری وانت را با نصب سلاح خودکار یا توپ‌های ضد هوایی به سکوهای تسلیحاتی تبدیل کرده‌اند که در این صحنه نبرد در کشورهای حوزه جنوب صحرای آفریقا مرسوم است.

مقدمه جنگ

در اکتبر ۲۰۲۰، صحراوی‌ها در شهر مرزی الکرکرات واقع در جنوب صحرای غربی دست به تحصن اعتراضی زدند؛ این یک منطقه بی طرف در ساحل است که مراکش در آن یک جاده به سمت موریتانی ایجاد کرده است. هدف معترضان جلوگیری از صادرات کالاهای تولید شده در مراکش از صحرای غربی بود که سازمان ملل متحد آن را خلاف قوانین بین‌المللی دانسته است. همچنین هدف آنها تحت فشار قرار دادن سازمان ملل برای شروع نظارت بر حقوق بشر در صحرای غربی و برگزاری همه پرسی استقلال در منطقه بود.

بعد از آن، در ۱۳ نوامبر ارتش مراکش اعتراضات را با استفاده از زور متفرق کرد که نقض توافق صلح ۱۹۹۱ به حساب می‌آمد و این اقدام، سرمنشایی برای جبهه پولیساریو شد تا اعلام کند جنگ آغاز شده است.

حمله به دیوار مرزی

ساخت و ساز یک دیوار بزرگ شنی از سوی مراکش، صحرای غربی را در سال‌های ۱۹۸۰ به دو بخش تقسیم کرد که این مساله تاکتیک‌های نیروهای صحراوی را تغییر داده و آنها را مجبور کرده تا راه و روش خود را به سمت تمرکز بر بمباران توپخانه‌ای و حملات با تک تیراندازان تغییر دهند.

در حالیکه نیروهای صحراوی حملاتی را در سراسر این دیوار شنی انجام داده‌اند، اما اکثر عملیات آنها علیه مناطق شمال شرقی این مرز یعنی بخش‌های امگاله، محبس، الفارسیه و الحوزه معطوف شده است.

ارتش مراکش

گفتنی است که این دیوار شنی، تنها مانع نیست. بیش از هفت میلیون مین نیز در سراسر این دیوار شنی کاشته شده است. بر روی برج‌های دیده‌بانی نیز ۱۷۵ هزار نیروی ارتش مراکش حضور دارند و نگهبانی می‌دهند.

نیروهای ارتش سلطنتی مراکش کمک‌های زیادی را از سوی آمریکا دریافت می‌کنند که به دولت رباط پول برای خرید تجهیزات نظامی آمریکایی را از طریق برنامه خرید نظامی خارجی پرداخت می‌کند. سال گذشته میلادی، درخواست خرید تجهیزات نظامی از سوی دولت مراکش از آمریکا بیش از هر کشور دیگری بود و ارزش آنها ۷.۲۶ میلیارد دلار شامل ۲۵ فروند جنگنده اف-۱۶وی، کیت‌های بمب‌های هوشمند و موشک‌های کنترل از راه دور TOW می‌شد.

در اکتبر هم واشنگتن و رباط یک همکاری دفاعی ۱۰ ساله را امضا کردند و در پی توافق صلح مراکش با اسرائیل، دولت ترامپ یک توافق تسلیحاتی جدیدی به ارزش یک میلیارد دلار با مراکش امضا کرد که شامل پهپادهای MQ-۹B می‌شود که نسخه اصلاح شده پهپادهای ریپر است و همچنین دیگر تجهیزات شامل موشک‌های هلفایر و بمب‌های هدایت لیزری JDAM است.

ارتش مراکش همچنین از یکسری تجهیزات نظامی ساخت فرانسه نیز استفاده می‌کند که شامل جنگنده‌های میراژ و وسائل شناسایی AMX-۱۰ است.

درگیری چندین ساله

از ۱۹۷۳، جبهه پولیساریو برای «آزادی سوق الحمرا و ریو دو اورو» برای حق تعیین سرنوشت برای مردم صحراوی در مبارزه است. نخست، آنها علیه نیروهای استعماری اسپانیا می‌جنگیدند اما بعدا در ۱۹۷۵، وقتی نیروهای اسپانیایی آنجا را ترک کردند و موریتانی و مراکش این قلمرو را به دو بخش بین خود تقسیم کردند، جبهه پولیساریو علیه آنها سلاح به دست گرفت.

چهار سال بعد، نوآکشوت، موریتانی توافقی صلح امضا کرد که جمهوری دموکراتیک عرب صحراوی را به رسمیت شناخت و از نیمی از جنوب صحرای غربی خارج شد. اما مراکش این کار را انجام نداد و برای ۱۲ سال علیه نیروهای جبهه پولیساریو جنگید. رباط به صورت تدریجی مناطق قبیله‌ای و بخش‌های دارای منابع طبیعی کشور را با دیوارهای شنی محصور کرد و مردم صحراوی را به سمت شرق و به داخل صحرا کشاند اما در نبرد با پولیساریو شکست خورد.

بیش از ۱۰۰ هزار صحراوی کشور را ترک کرده و در اردوگاه‌های آوارگان الجزایری در مرز پناه گرفتند و اکنون هم در آنجا مانده‌اند.

در ۱۹۹۱، توافق صلح امضا شد و سازمان ملل توافق کرد تا برای یک همه پرسی درباره استقلال صحرای غربی همکاری کند؛ توافقی که هیات آن یعنی هیات سازمان ملل برای همه پرسی در صحرای غربی به آن عمل نکرده و باعث شد تا اعتراضات اکتبر شکل بگیرد.