به گزارش آتیه‌آنلاین، از زمانی که رسانه‌ها به وجود آمدند تا امروز این واقعیت که رسانه‌ها باید آیینه تمام نمای جامعه باشند همچنان به قوت خود باقی است و هیچ تعریف جدیدی که نشان دهنده تغییری در این نخستین تعریف باشد به وجود نیامده است. چرا که اصولا پیدایی رسانه چه آغاز آن را در چین یا ایران باستان و قرن‌ها قبل ببینیم و یا آن چه در قرون هفده و هیجده در آلمان و کشورهای دیگر غرب به وجود آمد؛ هدف خبررسانی از مردم و به یک عبارت جامعه به مردم بود. هرچند که در برخی کشورها حکومت ها ترجیح دادند رسانه را برای اطلاع رسانی از عملکرد خود به کار بگیرند اما در همین رسانه ها و از جمله در "وقایع التفاقیه" یا "کاغذ اخبار" که به عنوان اولین روزنامه‌ها در ایران منتشر شد و در واقع تریبون حاکمیت برای اطلاع رسانی به مردم بود خبرهای مربوط به زندگی مردم و آنچه در زندگی آنها به طور جمعی اتفاق افتاد از جمله سیل و زلزله وخشکسالی و شیوع بیماری های مختلف کم نبود و نشریات که درواقع اولین رسانه های جمعی بودند به این تعریف خود "از مردم برای مردم" وفادار ماندند.

با آمدن رادیو و بعد تلویزیون و در این چند دهه رسانه های اینترنتی به رغم افزایش کمیت رسانه ها، کیفیت عملکرد آنها با توجه به همان نخستین تعریف تغییر کرد و رو به بهبود رفت و رسالت اطلاع رسانی از مردم برای مردم حساس تر و پررنگ تر شد و البته در این تعریف، دولت ها هم به عنوان بخشی از مردم وجامعه، مخاطب اصلی رسانه ها بودند و در  آیینه رسانه ها می توانستند و می توانند از وضع مردم و جامعه و زندگی آحاد یک ملت باخبر شوند و با این فرض که می توانند عملکرد خود را با نیازهای مخاطبان و خواست جامعه همراه سازند، رسانه ها نقش مهم تری در توسعه و بهبود اوضاع هر کشور و تنظیم راهبردهای دولتها پیدا کردند آنقدر که مطبوعات و به طور کلی رسانه ها رکن چهارم دموکراسی یعنی حکومت مردم بر مردم و مشارکت با دولت ها که نوعا باید برگزیدگان مردم باشند در اداره کشور نامیده شد.  این نشان دهنده اهمیت نقش رسانه در یک جامعه است، نقشی پراهمیت و سازنده، اما متاسفانه در کشور ما با وجود نقش عظیمی که رسانه ها در بهبود اوضاع جامعه و پیشرفت آن در جهات فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی به عهده دارند آن گونه که باید مورد توجه نیستد و ساختار منسجم و درستی برای کار اصحاب رسانه و خبرنگاران وجود ندارد و همین امر باعث شده که خبرنگاران با وجود همه ی تلاش های طاقت فرسایی که دارند و مهارت هایی که در کسب خبر و اطلاع رسانی از آن برخوردارند نتوانند آن گونه که باید نقش خود را ایفا کنند و از حقوقی که در  قانون برای آن ها تعریف شده و مصونیت هایی که لازم کار دشوار و پرخطر خبرنگاری است، برخوردار نباشند وعلت این امر نبودن ساختاری است که از یک سو حافظ منافع خبرنگاران باشد و از سوی دیگر یاری گر آن ها در انجام وظایفشان.

یکی از مهم ترین مسایلی که خبرنگاران رسانه ها با آن روبرو هستند نداشتن امنیت شغلی است و این که سلیقه ها و خواسته های دائم در حال تغییر مدیران رسانه ها می تواند به راحتی آن ها را از کار برکنار کند .از طرفی  عدم تامین درست مالی با توجه به کار دشوار خبرنگاری که جزو مشاغل سخت است و یا برخورداری از بیمه پایدارو مهم تر از آنها عدم حمایت مدیران مسئول و دستگاه های ذیربط از حقوق مادی و معنونی آن ها به شکلی که شغل خبرنگاری با وجود همه ی دشواری های آن و تخصص و مهارتی که لازمه کار خبرنگاری است در جامعه ما یکی از کم ارزش ترین و بی آتیه ترین مشاغل به حساب می آید آنقدر که یک خبرنگار نمی تواند امیدی به آینده نزدیک خود از نظر زندگی حرفه ای و مادی داشته باشد.

بنابراین به نظر می‌رسد وزارت ارشاد یا هر نهادی که مسئولیت نظارت بر عملکرد رسانه ها و کار خبرنگاری را به عهده دارد بیش از هر چیز باید به فکر تامین امنیت شغلی و تامین رفاه مادی و امنیت اجتماعی خبرنگاران باشد، به شکلی که خبرنگاران بتوانند با برخورداری از آزادی‌های تصریح شده در قانون برای خبرنگار و خبررسانی، از آرامش خاطری نسبی برای انجام وظیفه خود برخوردار شوند و فراموش نکنیم که موفق‌ترین کشورها در امر توسعه و بهبود وضع زندگی مردم و پیشرفت کشور آن‌هایی هستند که توانسته‌اند آزادی حرفه‌ای و امنیت شغلی خبرنگاران و ارزش اجتماعی آن‌ها را تامین کنند.