به گزارش آتیه‌آنلاین، عباس کیارستمی خالق آثار ماندگار بسیاری در تاریخ سینمای ایران از جمله "خانه دوست کجاست"، "کلوزآپ"، "طعم گیلاس" و "کپی برابر اصل" است؛ که سال ۱۹۹۷ برای "طعم گیلاس" بزرگترین موفقیت بین‌المللی سینمای ایران را پیش از اصغر فرهادی با نخل طلا کن به دست آورد. او پس از این موفقیت حسابی درخشید و در کشورهای دیگر از جمله فرانسه فیلم ساخت.

کیارستمی فیلمسازی ایرانی با شهرتی جهانی است؛ و شاید او را بتوان بزرگترین سینماگر ایرانی در سطح بین‌الملل دانست، که با کسب ۳۲ جایزه و دستاورد هنری پرافتخارترین هنرمند ایرانی به‌شمار می‌رود. نام وی در سال ۲۰۰۲ بر دیوار سینماگران نامدار مؤسسهٔ لومیر نقش بست و حالا از غرب تا شرق و از اسکورسیزی تا کورسوا همه رابطه نزدیکی با کیارستمی داشتند و بارها از فیلم‌های او گفته‌اند.در آن سال‌ها که کیارستمی با "خانه دوست کجاست" حسابی در دنیا مشهور شده بود، سینماگران بسیاری علاقه خود به سینمای او را نشان دادند. اسکورسیزی که در آن سال رئیس هیأت داوران بخش "سینه فونداسیون" بوده درباره این ملاقات می‌گوید: " آن سال من رئیس هیأت داوران بودم و کیارستمی هم یکی از اعضا هیأت داوران بود. به دلیل تأثیری که کیارستمی بر من گذاشته بود از روبرو شدن با او می‌ترسیدم، اما پس از اولین برخورد و کمی خوش و بش با خودم گفتم عجب آدم با حالی است. "اسکورسیزی با صفت‌های باوقار، مؤدب، خوش صحبت و ساکت از کیارستمی یاد می‌کند و او را فردی می‌داند که حواسش به کلماتش است. اسکورسیزی کیارستمی را آدمی که "همیشه متفکر و در حال واکاوی همه چیز است، اما حواسش هیچگاه پرت نمی‌شود" توصیف می‌کند. این جملات تنها توصیفات اسکورسیزی از کیارستمی نبودند. او پس از مرگ عباس کیارستمی برای او نوشت: "برای من، این حرف بدنه کاری خارق‌العاده کیارستمی را جمع‌بندی می‌کند: «واقعیت همیشه جادو می‌کند». او انسان بسیار خاصی بود. ساکت، برازنده، متواضع، خوش‌سخن و بسیار هوشیار. او یک جنتلمن حقیقی بود و واقعاً یکی از بزرگترین هنرمندان ما. "حتی چندی پیش و در دوران قرنطینه زمانی که اسکورسیزی فیلم‌های یک‌دقیقه‌ای از خانه نشینی خود منتشر می‌کرد در یکی از آن‌ها جمله‌ای از عباس کیارستمی در آخرین دیدارشان را باز گو کرد: "یادم می‌آید آخرین باری که کیارستمی را دیدم، هنگام شام به من گفت: هیچ‌وقت کاری را که دوست نداری، انجام نده! "

با این حال هنر کیارستمی تنها به سینما محدود نبود و او تجربه‌های متفاوتی در زمینه‌های مختلف نظیر آهنگسازی، طراحی صحنه، پوستر و لباس، تدوین، نقاشی، شعر، نویسندگی و حتی بازیگری و رهبری اپرا داشته‌است، وی همچنین در زمینه عکاسی طبیعت شناخته شده بود. ژان میشل فرودون که به تازگی کتابی درباره عکس‌های کیارستمی منتشر کرده است درباره ارتباط فیلم، عکس‌ها و شعرهای کیارستمی می گوید: زمانی که کیارستمی شروع به عکاسی کرد، جنگ ایران و عراق آغاز شده بود و ساخت فیلم در آن زمان تا حدودی غیرممکن بود. در نتیجه او عکاسی را به عنوان یک هنر جنبی در کنار سینما انتخاب و روی آن زیاد تمرین کرد؛ همانگونه که در کنار عکاسی نقاشی می‌کرد و به شعر هم علاقه داشت و می‌سرود. درواقع او عکاسی را برای خودش آغاز کرد نه هنری که بخواهد آن را با دیگران به اشتراک بگذارد یا به عنوان یک پروسه هنری به آن نگاه کند. در بازار کار هم قصد استفاده از این حوزه را نداشت و صرفا برای لذت شخصی در حدود ۱۰ سال به آن پرداخت. کیارستمی در عکس‌ها و اشعارش زمان را به حرکت درمی‌آورد. همچنین او در هر یک از هنرهای خود دارای یک هنر ۱۰۰ درصد واحد است که می‌توان آن را به وضوح دید.

حالا همزمان با پنجمین سالگرد درگذشت عباس کیارستمی، کارگردان نامدار و صاحب سبک ایرانی، ‌ انستیتو لومیر لیون در کنار مرکز فرهنگی هنری ژرژ پمپیدوی پاریس با نمایش مجموعه‌ای از آثار این فیلمساز برجسته‌ به وی ادای دین می‌کند. در جریان این رویداد هنری در مجموع ۴۶ فیلم که برخی از آنها ترمیم‌ شده‌اند و نیز مجموعه‌ای از عکس‌های دیده‌نشده این هنرمند برجسته، از ۱۹ می تا ۲۶ ژوئیه، در پاریس و لیون به نمایش درآمده است. برنامه مرکز ژرژ پمپیدو «کیارستمی؛ راه‌های رهایی» نام دارد. هم‌زمان شماری از آثار وی در شماری از شهرهای فرانسه برای علاقمندان نمایش داده می‌شود. همچنین در برنامه انستیتو لومیر لیون، مجموعه کتاب‌هایی که دربارهٔ زندگی و آثار این کارگران جریان‌ساز در فرانسه منتشر شده است نیز در کتابفروشی این مؤسسه معتبر سینمایی به علاقمندان عرضه می‌شود.