به گزارش آتیه‌آنلاین، این روزها خبر اضافه شدن نام جشنواره جهانی فیلم فجر به جمع شانزده جشنواره جهانی مهم و معتبر دنیا خبرساز شده و برگزارکنندگان این رویداد آن را یکی از اتفاقات مهم سینمای ایران می‌دانند. حالا که این جشنواره به یکی از جشنواره‌های قابل اعتنای سینمایی دنیا -که فدراسیون جهانی انجمن تهیه‌کنندگان سینما آن‌ را به رسمیت می‌شناسد- تبدیل شده است دیگر برای رسیدن به تراز اعتبار جشنواره‌های معتبر دنیا باید به اندازه همه سال‌های غیبت و در جا زدن تلاش کرد و بهبود دوره به دوره کیفیت جشنواره باید به هدفی جدی بدل شود. خرید و نمایش فیلم‌های معتبر، دعوت از مهمانان نامی، ارتقای کیفیت برگزاری از شرایط نمایش فیلم گرفته تا بالا بردن استانداردهای جانبی جشنواره و خلاصه در یک کلام قدم زدن به سمت افق معتبر شدن نباید فراموش شود.

اگرچه تلاش‌های خاص اهالی فجر جهانی از ابتدای مستقل شدن از فجر ملی غیرقابل انکار است اما با این حال نحوه برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر هنوز هم با نقدهایی روبروست. برای مثال این جشنواره در سی‌وهشتمین  دوره‌اش هنوز با مشکل نبود زیرنویس فارسی برای اکران فیلم‌های خارجی درگیر است؛ مشکلی که روابط‌ عمومی جشنواره معتقد است ابعاد کوچکی دارد و از ۱۲۰فیلم حاضر در جشنواره فقط ۹فیلم زیرنویس ندارد البته روابط عمومی در پاسخ به این سؤال که چرا همان ۹ فیلم هم زیرنویس نشده، پاسخی نداده است. از طرفی نمایش فیلم‌های خارجی در جشنواره‌های سینمایی ازجمله فجر همیشه با این نقد روبه‌رو بوده که انتخاب فیلم‌ها براساس تولیدات روز دنیا نبوده؛ موضوعی که همچنان نمونه‌اش در این دوره جشنواره نیز دیده می‌شود. در حالی که یکی از امتیازهای تفکیک جشنواره جهانی از جشنواره ملی، تمرکز حرفه‌ای‌تر بر مقولات اصیل یک فستیوال مطرح بین‌المللی است. اما همان‌گونه که در جشنواره امسال هم پیداست، حجم قابل توجهی از آثار، مربوط به کشورهایی‌ست که سینمای چندان مطرحی ندارند و به دلیل گمنامی آثار و سازندگانشان، استقبال چندانی هم از آن‌ها صورت نمی‌گیرد و گاهی، فیلمی با دو یا سه نفر مخاطب، به نمایش درمی‌آید.

رضا میرکریمی -دبیر سابق جشنواره جهانی فیلم فجر- در پاسخ به این سوال مبنی بر اینکه برای حفظ این روند و ماندن جشنواره جهانی فیلم فجر در فهرست فیاپف چه باید کرد؟ گفت: ثبت این رویداد  وظیفه همه ما را سنگین‌تر می‌کند و برای استمرار آن باید تلاش مضاعف داشته باشیم. به هرحال شاهدیم یک جشنواره باسابقه در آمریکای شمالی با وجود اینکه سال‌ها در فهرست جشنواره‌های الف قرار داشت به خاطر عملکرد ضعیفش در سال‌های اخیر در حال خارج شدن از این فهرست است و جشنواره فجر به جای آن به عنوان عضو جدید در نامش در میان پانزده جشنواره برتر رقابتی قرار می‌گیرد، بنابراین اگر جشنواره ما هم  در آینده نتواند حرکت رو به رشدی داشته باشد، نمی‌توانیم این جایگاه ارزشمند را حفظ کنیم.

حالا باید دید ثبت رسمی جشنواره جهانی فیلم فجر در این فهرست بین‌المللی چه تأثیر بر هرچه حرفه‌ای‌تر و استانداردتر برگزار شدن این رویداد در آینده خواهد داشت؛ آیا این ثبت جهانی می‌تواند جشنواره «فجر» را به سکویی موثر برای تعامل سینمای ایران با بازارهای جهانی تبدیل کند؟