به گزارش آتیه‌آنلاین، خانواده تئاتر بعد از یک سال سخت و نفس‌گیر، سال ۱۴۰۰ را با این امید آغاز کردند که شرایط قدری مساعدتر شود، اما در کمتر از یک هفته پس از انتقال تئاتر به گروه مشاغل ۲ و بازگشایی آن‌ها در شرایط نارنجی، با قرمز شدن وضعیت کرونایی در پایتخت، بار دیگر این صنف با تعطیلی کرونایی مواجه شد و بحران حاکم بر فعالیت تئاتر وارد دومین سال شد.
اگرچه لذت تماشای تئاتر در صحنه و نشستن روی صندلی‌های تماشاخانه برای کسانی که علاقه‌مند تئاتر هستند، چیزی است که نمی‌توان جای خالی‌اش را پر کرد اما در شرایط امروز که امکان اجرای تئاتر صحنه‌ای تقریباً به صفر رسیده است بهترین موقعیت برای احیای نمایش خیابانی بود تا فرصتی باشد برای جبران مافات.
در شرایط فعلی دیگر همه اقشار از مدیران و مسئولان فرهنگی، کارشناسان و منتقدان تئاتر و حتی مخاطبان به این مسئله وقوف کامل یافته‌اند که تئاتر خیابانی و سایر گونه‌های این سبک نمایشی از جمله تئاتر میدانی و محیطی توانسته است به سبب ارتباط مستقیم و بدون واسطه با تماشاگر، تأثیر بی‌بدیل خود را در فرهنگ‌سازی جامعه داشته باشد. حال بهترین زمان بود تا با همکاری وزارت بهداشت، نمایش‌های خیابانی گوناگونی برای آموزش عموم مردم در برخورد با کرونا و فرهنگ‌سازی در این زمینه اجرا شود اتفاقی که به یک بازی چند سر برد تبدیل می‌شد. از سویی فرهنگ‌سازی صورت می‌گرفت و از طرف دیگر زمینه‌ای برای اشتغال و کسب درآمد فعالان این رشته فراهم می‌شد.
اینکه چرا قدر هنرمندان این حوزه دانسته نمی‌شود سوال بی پاسخی است که ظرف ده سال گذشته به مطالبات انباشته شده نمایشگران خیابانی اضافه شده است. هنرمندانی که با کمترین حمایت مادی و معنوی بیشترین بهره فرهنگی را به جامعه می‌رسانند چرا باید مورد بی‌مهری قرار گیرند؟ چرا رشته‌ی دانشگاهی این هنر بومی ایجاد نمی‌شود؟ به نظر پاسخ این است که اغلب مدیران فرهنگی ما تخصص لازم در حوزه هنرهای نمایشی نداشته و به ظرفیت‌های ناشناخته این هنر بی‌توجه هستند و همچنین با وجود ارائه آمارهای رسمی و غیررسمی و توفیق تولیدات نمایش‌های خیابانی همچنان نسبت به این حوزه بی‌اعتماد هستند که این موضوع موجب شده است تئاتر خیابانی با وجود همه قابلیت‌ها و نکات سازنده و آموزنده‌ای که دارد همچنان با عدم حمایت از سوی مسئولان به نسبت سایر گونه‌های نمایشی روبرو شود. به گونه ای که بودجه‌ی حمایتی از تئاتر خیابانی به اندازه‌ی اجرای یک تئاتر در سالن اصلی تئاتر شهر تهران نیست و این یعنی بی عدالتی و عدم درک مدیریت برنامه‌ریزی در حوزه‌ی فرهنگی و هنری.
نامه اعتراضی ۲۸۰ هنرمند تئاتر خیابانی کشور به وزیر ارشاد
در همین راستا هنرمندان تئاتر خیابانی در بیانیه‌ای نسبت به شرایط موجود، ناعدالتی‌ها و روند معیوب فعالیت‌های نمایش خیابانی اعتراض کردند. این نامه که با مشخصات کامل به امضای بیش از ۲۸۰ هنرمند از سراسر کشور خطاب به سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشته و منتشر شده اعتراض هنرمندان در قالب بندهایی مطرح شده است.در بخش‌هایی از این بیانیه، اعتراض هنرمندان به رعایت نشدن مفاد اساسنامه در ساختار کانون تئاتر خیابانی، نبود ساماندهی جشنواره‌های تئاتر خیابانی کشور، نابرابری منزلت تئاتر خیابانی و صحنه‌ای و عدم چرخش نخبگان و هنرمندان تئاتر خیابانی در امر داوری و انتخاب آثار، نبود سیاستگذاری صحیح و ترسیم چشم‌انداز تئاتر خیابانی و تبعیض در برخورداری برخی جشنواره‌ها از حمایت‌های مالی اداره کل هنرهای نمایشی، نبود شورای مشورتی در تصمیم‌گیری‌های تئاتر خیابانی و همچنین پاسخگو نبودن مدیران تئاتر خیابانی و ایجاد مافیا و ترویج بی اخلاقی در فضای جشنواره‌ها اشاره شده است.
در میان نام‌های هنرمندان تئاتر خیابانی معترض، برخی چهره‌های شناخته شده و برگزیده‌های جشنواره‌های ملی و بین‌المللی و دبیران همایش‌ها و جشنواره‌ها و همچنین برخی از پیشکسوتان تئاتر خیابانی به چشم می‌خورد که به شرایط موجود و وضعیت نابسامان تئاتر خیابانی اعتراض خود را عنوان کردند.
نظر شما