محمدرضا دهقانی سانیچ در گفت‌وگو با آتیه‌آنلاین با اشاره به اینکه ایران میزبان یکی از بزرگترین و طولانی مدت‌ترین جمعیت‌های پناهندگی در دنیاست، در این‌باره توضیح داد: پناهندگان افغانستانی بیش از ۳۰ سال است در ایران به سر می برند. اغلب پناهندگان در ایران در مناطق شهری ساکن هستند و کمتر از سه درصد آنها در مهمان‌شهرها زندگی می‌کنند. تا اکتبر ۲۰۱۱ طبق آمار اداره امور اتباع و مهاجرین خارجی، تعداد کل پناهندگان ثبت شده ۸۸۲ هزار و ۶۵۹ نفر است که شامل ۸۴۰ هزار و ۱۵۸ مهاجر افغانستانی و ۴۲ هزار و ۵۰۱ مهاجر عراقی می‌شود. به‌رغم حضور طولانی مدت مهاجران در ایران، ویژگی‌ها و رفتارهای جمعیتی، اقتصادی و اجتماعی آنها کمتر مورد توجه قرار گرفته و شناخته شده است.
این دکترای حقوق جزا افزود: پرداختن به خشونت خانگی در زنان و کودکان مهاجر قربانی و علل و زمینه‌های آن در قالب یک مشکل و آسیب اجتماعی می‌تواند در شناخت مشکل و علل بروز آن و ارائه راهکارهای لازم برای پیشگیری و مقابله با آن بسیار موثر و راهگشا باشد.
دهقانی‌سانیچ در مرور عوامل زمینه‌ساز خشونت در بین مهاجران گفت: حاکمیت فرهنگ سنتی مردسالارانه به عنوان یک فرهنگ غالب در ارزش‌ها، آسیب‌های روانی ناشی از مهاجرت و پناهندگی و تطبیق با محیط جدید، عدم ادغام اجتماعی مناسب در محیط، تعدد زوجات و فرهنگ چندهمسری در مردان بعضی کشورها و پایین‌بودن سطح آموزش زنان به دلیل عدم دسترسی به آموزش از عمده‌ترین عوامل زمینه‌ساز خشونت در بین مهاجران به شمار می‌آیند.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه به طور معمول مردان پناهنده ناگزیر به تأمین معاش و زنان آنان به طور سنتی درگیر مشاغل خانگی هستند، افزود: این موضو ع در مورد زنان افغانسانی از شدت بیشتری برخوردار است که از یک محیط کاملا بسته با فرهنگ اجتماعی روستایی و سنتی وارد محیط اجتماعی نیمه سنتی و شهری شوند.
دهقانی‌سانیچ افزود: این انزوا علاوه بر عدم رشد و توسعه شخصیت اجتماعی آنها، باعث می‌شود که حوزه خصوصی زندگی آنها از دید عموم پوشیده بماند و امکان هرگونه نظارت اجتماعی و مداخله در موارد خاص و حاد نیز از بین برود.
این دکترای حقوق جزا و جرم‌شناسی زندگی مخفیانه در کنار فقدان شرایط نظارت بر زندگی عمومی و خصوصی مهاجران در ایران در عین حال امکان فرار بیشتری را برای مردان فراهم کرده است در مقابل زنانی قرار دارند که به دلیل عدم ارتباط با جامعه پیرامونی ناگزیر از پذیرش هرگونه خشونت فیزیکی و روانی از سوی خانواده و به ویژه همسر خود هستند.
دهقانی‌سانیچ افزود: مطالعات انجام شده در زمینه مهاجران ساکن در ایران، وضعیت متفاوت آنها را نسبت به افراد بومی نشان می‌دهد. باروری بالا، ازدواج در سن پایین، نوع فعالیت به عنوان کارگران محلی، پایین‌بودن سطح سواد و تحصیلات به ویژه در میان زنان و کودکان از ویژگی‌های بارز این گروه‌هاست که باعث خشونت خانگی زیاد در بین مهاجران می‌شود.
او تأکید کرد: شناخت و بررسی حقوقی قربانیان خشونت خانوادگی زنان و کودکان مهاجر، می‌تواند به محققان و سازمان‌های مربوطه در حمایت از زنان و کودکان مهاجر آسیب‌دیده کمک کند. همچنین در اختیار گذاشتن نتایج این قبیل بررسی‌ها به وکلاء، قضات و حقوقدانان نیز، کاستی‌های قانونگذاری‌های داخلی را آشکار می‌سازد.
این استاد دانشگاه با تأکید بر اینکه نمی‌توان همیشه از ایجاد خشونت جلوگیری کرد، گفت: زنان و کودکان مهاجر را می‌توان با آگاهی‌بخشی قوی کرد تا به حد و مرزی که نشان داده شود آنها می‌خواهند که به خواسته آنان احترام گذارده شود چرا که احترام متقابل و رفتار عادلانه و برابرانه در زندگی مشترک می‌تواند راهی برای دوری جستن از خشونت باشد.
نظر شما