سالهاست زبان اشاره ایرانی در سایه «فارسی اشارهای» و نگاه برترشنوایی تعریف شده است؛ نگاهی که ناشنوا را «بیمارِ نیازمند» میبیند نه یک اقلیت زبانی با حق مشارکت برابر در تصمیمگیری ها.
فرزانه سلیمانبیگی، زبان شناس ناشنوا میگوید: «زبان اشاره ایرانی زبانی دیداری و طبیعی است، نه ساخته کسی؛ این زبان از دل جامعه ناشنوا جوشیده و با فرهنگ و هویت ما معنا پیدا کرده است.»