در دهه اخیر جراحی پلاستیک خصوصاً جراحی بینی، گونه، بوتاکس و پروتز لب در بین ایرانیان شیوع یافته و در موارد بسیاری نیز مشاهده می‌شود که افراد بدون داشتن کوچکترین نقصی، اقدام به عمل‌های زیبایی متعدد کرده و بعضاً نیز سعی دارند خود را شبیه افراد مشهور و سلبریتی کنند. در کنار این موضوع، تقاضاهای زیاد برای تهیه انواع محصولات رژیمی، زیبایی و آرایشی و همچنین افزایش اقبال عمومی به فضاهایی همچون سالن‌های زیبایی و بدن‌سازی، گویای این موضوع است که اشکال جدیدی از نقص عضو - از نوع مدرن آن - در ذهن جامعه ایرانی پدید آمده است. اما این رویکرد چقدر می‌تواند ناشی از خودزشت‌بینی و کاهش سطح اعتمادبه‌نفس باشد؟ روی آوردن افراد به عمل‌های زیبایی از کجا رایج شده و تداوم این روند چه پیامدهایی به لحاظ روانشناختی در جامعه به دنبال دارد؟ و در آخر، رواج این صنعت، چه آسیبی به بدنه اجتماع وارد می‌کند؟
