اصطلاح فیزیوتراپی از دو کلمه "فیزیو" به معنی فیزیک و "تراپی" به معنی درمان گرفته شده است. بنابراین فیزیوتراپی به معنای درمان با استفاده از تمرینات و تکنیک‌های فیزیکی است.

فیزیوتراپی در درمان مشکلات اسکلتی-عضلانی، سیستم عصبی و حرکتی مؤثر است و برای افراد مختلف از کودکان تا افراد مسن می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. در فیزیوتراپی با استفاده از تمرینات، تکنیک‌های دستی و دستگاه‌ها به بهبود و ارتقاء عملکرد حرکتی و توانایی‌های فیزیکی افراد کمک می‌شود.

فیزیوتراپیست با دانش و علم به آناتومی و نوروآناتومی، فیزیولوژی، علم حرکت مفاصل و عضلات، کنترل حرکت و انواع بیماری‌ها می‌تواند درمانجو را توسط تست‌های پزشکی ارزیابی کند، تشخیص انجام دهد و توسط آموزش بیمار، توانبخشی و مداخلات پزشکی شرایط افراد را بهبود ببخشد. فیزیوتراپی شاخه‌ها متنوعی از بیماری‌ها را می‌تواند پوشش دهد از سکته‌ی مغزی، فلج مغزی کودکان گرفته تا اختلالات جنسی، کتف، لگن، بیماری قلبی و تنفسی، سوختگی‌ها و شناخته شده‌ترین بخش یعنی بیماری‌های ارتوپدی.

تاریخچه فیزیوتراپی به سده‌ها پیش از میلاد بازمی‌گردد، در دوره‌های باستانی، مردم از تمرینات و حرکات برای بهبود درد و ناتوانی‌های حرکتی خود استفاده می‌کردند که یک نوع فیزیوتراپی نخستین بوده‌اند. اما گذشته فیزیوترایی به عنوان یک علم به زمان سقراط بازمی‌گردد که با ماساژ و تکنیک‌های دستی درمان را انجام می‌داند.

در قرون وسطی و دوره‌های بعدی، علم توانبخشی جسمانی بیشتر شکل گرفت و توسعه یافت، در قرن ۱۸ بدنبال درمان نقرس از دستگاه‌ها استفاده شد. همچنین در طول جنگ‌ها و درگیری‌ها، فیزیوتراپی به عنوان روشی اساسی برای بهبود و توانبخشی آسیب‌های ناشی از جنگ‌ها بسیار حیاتی شد و در نهایت در زمان جنگ جهانی اول برای درمان مجروحان جنگی نیاز به فیزیوتراپی به اوج خود رسید.

در قرن بیستم، با پیشرفت‌های علمی و پزشکی، فیزیوتراپی به نحوی علمی‌تر و حرفه‌ای‌تر شکل گرفت و به عنوان یک رشته تحصیلی معرفی شد. اکنون فیزیوتراپی به عنوان یک رشته حرفه‌ای رسمی و تخصصی در دنیا شناخته می‌شود و توانمندی‌های مختلف در درمان بیماری‌ها و بهبود سلامتی فراهم می‌آورد.

در ایران نیز در دهه ۴۰ شمسی با بازگشت دانش‌آموختگان فیزیوتراپی به ایران این رشته رواج پیدا کرد و سرانجام در دهه ۵۰ شمسی بود که با گرفتن اولین مجوز تاسیس کلینیک فیریوتراپی توسط پیشگامان فیزیوتراپی، این رشته به استقلال حرفه‌ای خود رسید و دوم مرداد روز ملی فیزیوتراپی نام‌گذاری شد.

فیزیوتراپی در باور غلط، یک درمان کسل کننده و پرهزینه بوسیله دستگاه‌ها است، درصورتی که درمان و مسیر اصلی با کمک تکنیک‌های دستی و تمرینات ورزشی انجام می‌شود.

فیزیوتراپیست خوب و موفق، برنامه‌ اصلی درمان را برپایه مشکلات روحی، جسمی و داخلی درمانجو طراحی می‌کند و سطح تمرینات و تکنیک‌های درمانی متفاوتی را پیش می‌برد. متخصصان فیزیوتراپی یا فیزیوتراپیست‌ها، با تشخیص و ارزیابی مشکلات حرکتی و عضلانی افراد، برنامه‌های توانبخشی مناسبی برای آنها طراحی می‌کنند. این برنامه‌ها با هدف بهبود کیفیت حرکت و کاهش درد و ناتوانی‌های جسمانی است.

گاهی مردم از هزینه‌های فیزیوترایی گله می‌کنند و این رشته را درمانی لوکس می دانند، اما به قول دکتر محسن هاشمی، پدر فیزوتراپی ایران :"رشته فیزیوتراپی یک درمان رایگان است و ارزانترین درمان در وزارت بهداشت محسوب می‌شود."

متخصصان این رشته پزشکی با ارائه خدمات درمانی که سریع‌الوصول، کم‌هزینه و کم‌تهاجمی محسوب می‌شود، می‌تواند با کاهش فشار هزینه‌ بالای درمان افراد را از درمان‌های پرهزینه مثل مصرف بی رویه داروها و اعمال جراحی دور کند.

این در حالی است که اکثریت جامعه خود درمانی، مراجعه به متخصصین متفاوت و تصویربرداری‌های متعدد را به درمان به موقع و پیشگیری از آسیب‌ ترجیح میدهند و متاسفانه این موضوع در پی سیاست‌گذاری اشتباه، در دسترس بودن راحت داروها و آگاهی پایین جامعه ایجاد شده است.

امید است با دانش‌افزایی جامعه، بهبود سیاست‌گذاری‌ها و ارتقا فرهنگ جامعه مسیر درمان به سمت پیشگیری از درمان پیش برود و کار تیمی گروه‌های پزشکی موجب کاهش هزینه‌های شود تا درمانجو در زمان کمتر و هزینه‌های متعادل‌تر به حق درمان خود برسد.