رضا خراسانی

ما فکر می‌کنیم اگر این بیماری کرونا همچنان تا یک سال آینده وجود داشته باشد شکل و شمایل کار کردن در همه دنیا عوض خواهد شد. البته که کرونا هزار ‌و یکجور مشکل و گرفتاری برای همه درست کرده، اما انصافا اگر دو تا خوبی داشته باشد دومی‌اش کاهش ساعات کاری و اولی‌اش دورکاری است. شما تصور کن توی خانه با زیرشلواری، یک‌وری پای لپ‌تاپ نشسته، یعنی لمیده باشی و سمت راست‌ات چای تازه‌دم باشد و سمت چپ‌ات ظرف میوه باشد و در حالی که با یک چشم بازی فوتبال مورد علاقه‌ات را از تلویزیون دنبال می‌کنی، با چشم دیگر مشغول انجام وظیفه هم هستی و داری «کار» انجام می‌دهی. ای جانم از این کار! لابد همین حس خوب وظیفه‌شناسی بوده که باعث شده بودایی‌های شاغل در معبد شائولین ضرب‌المثلی توی این مایه‌ها از خودشان صادر کنند: «شنبه‌ای که دورکاری باشی، از پنج‌شنبه هم عزیزتر است». حالا محاسن کرونا فقط اینها نیست، بعضی شرکت‌ها اعلام کرده‌اند تا پایان سال جاری میلادی و حتی تا نیمه سال بعد از آن هم سیستم دورکاری را ادامه خواهند داد. بعضی از شرکت‌های بزرگ مثل گوگل و مایکروسافت و فیس‌بوک هم دارند از آب گل‌آلود کرونا چیزهای خوبی می‌گیرند - یادمان نمی‌آید از آب گل‌آلود چی می‌گرفتند، کره؟ یک من ماست؟ - به این صورت که سعی می‌کنند متخصصان درست و حسابی شرکت‌های دیگر را که به خاطر کرونا کار و حقوق‌شان کم شده با حقوق بالا و با شرایط دورکاری استخدام کنند. یعنی این‌طوری به قضیه نگاه می‌کنند که جذب نیروی انسانی متخصص در دوران کرونا برای دوران پساکرونا عین سرمایه‌گذاری است. اصلا هم به ذهن‌شان خطور نمی‌کند که «برای چی باید به کسی که توی خانه‌اش نشسته یا شاید هم خوابیده، پول مفت بدهم؟». به هر حال ما و دانشمندان بزرگ معتقدیم همه‌گیری کرونا با همه سختی‌ها و مشکلاتی که برای مردم دنیا درست کرد درس‌ها و عبرت‌های زیادی به همراه داشته و به خاطر همین، اگر پروژه نخبگان داخلی برای ساخت داروی بومی ضدکرونا از نیش زنبور به ثمر نرسد (مثل داروی ضدکرونا از محصولات ارگانیک شتر) نباید زیاد ناراحت شد و غصه خورد. البته این را هم بگویم که دورکاری با همه خوبی‌ها و منافع و فواید و مزایایش، سختی‌ها و مشکلات خودش را هم دارد مثل دم به دقیقه چشم توی چشم شدن با عیالات متحده و بالا رفتن بچه‌ها از سروکول اشخاص در حال کار و مزاحمت روزانه «ضایعات، آهن‌پاره، آلومینیم، کفش پاره، نان خشک خریداریم» و... اما برای ما همه این مشکلات یک طرف، ندیدن سردبیرمان در دوران دورکاری یک طرف. آخر چطور دل‌مان بیاید این روی نورانی را هر روز نبینیم؟ این‌طوری همه مزه دورکاری می‌پرد و زهر تن آدم می‌شود. اصلا اینکه دورکاری نیست، اگر هم باشد دورکاری با اعمال شاقه است.