زهرا یزدانی؛ ملی‌پوش کشتی آلیش زنان ایران در گفت‌وگو با آتیه آنلاین، با انتقاد از وضعیت رسیدگی وزارت ورزش و فدراسیون کشتی به زنان کشتی‌گیر ایرانی گفت: از سه سال قبل که مجوز کشتی آلیش زنان داده شد و دختران کشتی گیر فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کردند، اکثر استان‌ها بخش بانوان هیئت‌های خود را فعال کرده‌اند. ما در اغلب استان‌ها دختران و زنانی را داریم که بسیار مستعد هستند و در این رشته فعالند. اما متاسفانه آن طور که شایسته تلاش‌های این دختران است؛ به آن‌ها بها داده نمی‌شود.

یزدانی به اشاره به اینکه تلاش‌های زنان ورزشکار به اندازه تلاش مردان و گاهی حتی بیشتر است، گفت: متاسفانه در همین مدتی که من در سطح حرفه‌ای ورزش می‌کنم به این نتیجه رسیدم تبعیض زیادی بین زنان و مردان ورزشکار وجود دارد. از نظر امکانات و رسیدگی‌ها اصلا قابل قیاس نیست.

دختر کشتی‌گیر ایران اظهار داشت: من در رقابت‌های مختلف آسیایی صاحب مدال‌های مختلفی شدم و برای کشورم افتخارآفرینی کردم، اما بی توجهی مسئولان ورزش به من و ورزشکارانی مانند من موجب شده است که ما حتی یک شغل خوب و در آمد درست نداریم.

وی در ادامه افزود: من یک مدال برنز جهان را دارم و دو مدال طلا و نقره بازی‌های داخل سالن آسیا. طبق مصوبه‌ای که برای ورزشکاران مدال‌آور تصویب شده، من هم باید با این مدال‌ها استخدام یکی از نهادهای دولتی شوم، اما هر قدر تلاش می‌کنم و دنبال کار استخدامی‌ام می‌روم بی فایده است.

یزدانی به حمایت‌ها و پیگیری‌های فدراسیون و علیرضا دبیر در این باره اشاره و تصریح کرد: البته فدراسیون از من در این زمینه حمایت کرد و نامه نگاری‌های لازم را برای استخدام من در اداره ورزش و جوانان استان مازندران انجام داد. اما اداره ورزش و جوانان هنوز جواب درستی به من نداده‌اند.

این دختر کشتی‌گیر ایران خاطر نشان کرد: کشتی آلیش بانوان هم مثل سایر ورزش‌ها نیاز به حمایت وزارت ورزش دارد. ما هم پتانسیل این را داریم که مثل سایر رشته‌های رزمی در میادین جهانی مدال طلا بگیریم، اما به حمایت نیاز داریم.

یزدانی در پایان گفت: متاسفانه زنان ورزشکار در ایران خیالشان از آینده راحت نیست. آن‌ها نگران این هستند که وقتی عمر ورزشی‌شان به پایان برسد، چه اتفاقی برایشان می‌افتد. البته این معضل در بخش ورزش مردان هم وجود دارد اما واقعیت این است که در ورزش زنان این مشکلات پررنگ تر است. البته وضعیت نسبت به قبل کمی بهتر است اما واقعیت این است که کافی نیست و با این روند انگیزه ورزشکاران برای درخشیدن در سطح بین المللی کاهش می‌یابد.