به گزارش آتیه‌آنلاین، چین به دلیل شمار زیاد کارگرانی که در خود جای داده، یکی از بزرگترین بازارهای کار را در جهان داراست و شرایط کاری در این کشور مورد توجه بسیاری از محققان حوزه کار و کارگری قرار دارد. این در حالی است که به نظر می‌رسد وضعیت کار در این کشور روندی نزولی به خود گرفته است. برخی رسانه‌ها گزارش دادند که برای اولین‌بار در دهه گذشته، هیچکدام از استان‌های این کشور، افزایش دستمزد در سال جاری را عملی نکردند.

همچنین خبرها حاکی از آن است که کارگران چینی حداقل دستمزد تعیین شده را در بیشتر استان‌های این کشور دریافت می‌کنند. سال ۲۰۱۹، پیش از شیوع کرونا، حداقل دستمزد کارگران در سه استان «فوجیان»، «نینگ‌شیا» و «گوانگشی» از سوی مسئولان محلی چین به صورت مشخص تعیین شد. سال ۲۰۲۰، جلسات مذاکرات مزدی در این استان‌ها برگزار نشد و دریافتی کارگران بر مبنای همان دستمزد سال گذشته باقی ماند.

کار دهشتناک

اول ژانویه سال ۲۰۲۰، مقامات محلی استان فوجیان، مبلغ هزار و۸۰۰ یوآن (۷ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان) را به عنوان حداکثر دستمزد کارگران چینی در نظر گرفتند. در آغاز ماه مارس، مقامات مسئول در استان‌ نینگ‌شیا نیز مبلغ هزار و ۶۶۰ یوآن را به عنوان حداکثر دستمزد دریافتی کارگران تعریف کردند. روز نخست ماه مارس، مقامات استان گوانگشی، مزد کارگران را ۱۳۰ یوآن افزایش دادند و حداکثر دریافتی کارگران به مبلغ هزار و ۸۱۰ یوآن رسید.

مقامات محلی در شهر «شنزن» نیز با تبعیت از مقامات پکن و شانگهای اعلام کردند مزد سال جاری تغییر نخواهد کرد و دستمزد همان ۲ هزار و ۲۰۰ یوآن خواهد بود. از سوی دیگر، شرایط کاری در این کشور نیز بسیار دهشتناک است. طبق تحقیقات به عمل آمده، برای نمونه، کارگران چینی که برای شرکت‌های «ماتل»، «دیزنی» و «هاسبرو» کار می‌کنند، در شرایط کابوس‌واری به سر می‌برند. وضعیت مشابهی نیز برای کارخانه شرکت‌های فناوری مانند اپل وجود دارد، از جمله کارخانه عظیم شرکت «فاکس‌کان» در لانگهوا که یکی از تولیدکنندگان بزرگ محصولات اپل است.

نگهبانان امنیتی در تمام نقاط ورود حضور دارند. کارکنان برای ورود باید کارت شناسایی خود را بکشند و اثر انگشت رانندگان کامیون‌های حمل‌ونقل کنترل می‌شود. اسنادی وجود دارد که یک‌بار خبرنگار رویترز را به ‌خاطر اینکه از بیرون دیوارهای کارخانه عکس گرفته بود، از ماشین بیرون کشیدند و کتک زدند. علامت‌های هشدار در فضای بیرون محوطه (این کارخانه قانوناً با تأیید دولت تأسیس شده است، ورود غیرمجاز ممنوع است، متخلفان برای پیگرد نزد پلیس فرستاده می‌شوند!) تند و تیزتر از علامت‌هایی است که بیرون بسیاری از مجتمع‌های نظامی ‌چینی نصب شده‌اند.

خودکشی کارگران

در سال ۲۰۱۰، کارگران خطوط مونتاژ در لانگهوا دست به خودکشی زدند. کارگران یکی پس از دیگری، گاهی در میانه روز، خود را از برج‌های خوابگاه‌ها پرتاب می‌کردند که نمایش حزن‌انگیز بیچارگی‌شان و اعتراض به شرایط کاری داخل کارخانه را به تصویر کشند. در آن سال گزارش شد که ۱۸ نفر اقدام به خودکشی کردند و مرگ ۱۴ نفر نیز تأیید شد. مسئولان فاکس‌کان با ۲۰ کارگر دیگر هم حرف زدند تا از این کار منصرف شوند. یادداشت‌های کسانی که خودکشی کرده بودند و آن‌هایی که جان به در برده بودند از استرس بی‌اندازه، ساعات‌ طولانی کار در روز و مدیران سختگیری حکایت می‌کرد که میل داشتند کارگران را به ‌خاطر خطاهای‌شان تحقیر کنند.

همچنین از جریمه‌های غیرمنصفانه و نپرداختن پاداش‌هایی که قول داده شده بود، حکایت داشت. در دیگر مناطق و کارخانه‌ها نیز وضع به همین شکل است. خبری از آموزش ایمنی به کارگران نیست و آنان از بسیاری خطرات که می‌تواند برای سلامت و روان‌شان ضرر داشته باشد، بی‌خبر هستند. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که کارفرمایان معمولاً تجهیزات ایمنی لازم برای جلوگیری از وقوع حوادث را در اختیار کارگران قرار نمی‌دهند. این در حالی است که همه‌گیری‌ کرونا وضعیت را بدتر هم کرده است و عقبگرد اقتصادی چین در دوران اوج همه‌گیری ‌سبب شده تا وضعیت کاری در این کشور رو به قهقرا برود و کارگران با ساعات طولانی‌مدت کار برای جبران رکورد کرونایی مواجه ‌هستند.

بیگاری واقعی

بنا به گزارش‌ها، کارگران مجبور می‌شوند که برگه‌های سفید شغلی امضاء کنند و محل زندگی آن‌ها نیز شرایط بسیار بدی دارد و غالباً هشت نفر در یک اتاق با امکانات غیر بهداشتی و بدون آب گرم اسکان داده می‌شوند.  در بسیاری از شرکت‌ها هم وضعیت بهتر از این نیست. کارکنان تا ۷۴ ساعت در هفته و با احتساب اضافه‌ کاری تا ۱۳۶ ساعت کار می‌کنند. کارمندان همچنین به میل کارفرمایان بین شیفت‌های شبانه و روزانه جابه‌جا می‌شوند و در اوج تولید باید هفت روز هفته به کار مشغول باشند.

تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که به علت دستمزد پایین، زندگی برای کارگرانی که ۴۰ ساعت در هفته کار می‌کنند، غیرممکن شده است. در بسیاری از کارخانه‌های مواد شیمیایی نیز کارگران در معرض دودهای سمی‌ قرار دارند و هیچ حفاظت مناسبی از آن‌ها نمی‌شود. همچنین باید موارد سوء استفاده لفظی، جنسی و محیط سخت روانی موجود در این فضاها را نیز مدنظر قرار داد. با توجه به شمار زیاد کارگران در چین، به نظر می‌رسد که این کشور را می‌توان یکی از بزرگترین بیگارگاه‌ها در دنیا دانست؛ جایی که بسیاری از شرکت‌ها در آن شعبه دارند و محصولات متنوع و بسیاری در آن وارد بازار می‌شود.

گزارش: کامران برادران