تبعیض علیه بیماران دیابتی در محیط کار و مدرسه؛ افزایش 200 درصدی قیمت نوارهای تست قند خون
افزایش هزینههای پایش قند خون و تبعیض گسترده در محیطهای کاری و آموزشی، روزمرگی بیماران دیابتی را پیچیده و پرمخاطره کرده است.
به گزارش آتیه آنلاین، شیوع روبهافزایش دیابت در کشور و گرانی سرسامآور تجهیزات پایش قند خون در کنار تبعیضهایی که بیماران در محیطهای کار و مدرسه تجربه میکنند، مدیریت این بیماری را برای میلیونها نفر دشوار و گاه خطرناک کرده است.
به گزارش تسنیم، امیرکامران نیکوسخن، مدیرعامل انجمن دیابت ایران به افزایش نگرانکننده شیوع دیابت، روند کاهش سن ابتلا، گرانی تجهیزات پایش قند خون و همچنین تبعیض گستردهای که بیماران در محیطهای کاری و آموزشی تجربه میکنند، اشاره میکند. او میگوید امروز حدود ۱۴ درصد جمعیت بزرگسال کشور یعنی حدود ۷.۵ میلیون نفر با دیابت زندگی میکنند و ۲۰ درصد دیگر در مرحله «پیشدیابت» قرار دارند؛ مرحلهای که اگر کنترل نشود، موج بزرگی از بیماران جدید را در سالهای آینده ایجاد خواهد کرد. نگرانی بزرگتر اما کاهش سن ابتلاست. نیکوسخن توضیح میدهد که دیابت نوع دو که پیشتر عمدتاً در بزرگسالان دیده میشد، اکنون در کودکان و نوجوانان نیز رو به افزایش است. همین روند باعث شده توصیه سنی غربالگری از ۴۵ سال به ۳۵ سال کاهش یابد و برای کودکان با سابقه خانوادگی، بیتحرکی یا BMI بالای ۲۳ نیز غربالگری ضروری اعلام شود.
او در بخش مهمی از گفتوگو به هزینههای درمان و پایش بیماری میپردازد؛ مسألهای که به گفته او «گریبان تقریباً تمام بیماران دیابتی را گرفته است». نوارهای تست قند خون طی چهار تا پنج سال گذشته بیش از ۲۰۰ درصد افزایش قیمت داشتهاند. هرچند انجمنهای علمی توانستهاند بیمه را قانع کنند که پوشش این نوارها ضروری است، اما نبود دستورالعمل مشخص در ابتدا موجب شده بود بیمهها تعداد نوارهای یکسانی به همه بیماران بدهند؛ بدون توجه به تفاوت نیازها میان یک کودک وابسته به انسولین با چند تزریق در روز و یک بزرگسال با دیابت نوع دو. او میگوید اکنون راهنمای بالینی تدوین و به وزارت بهداشت و بیمهها ابلاغ شده و سهمیه هر بیمار بر اساس نوع دیابت و شرایط درمانی تعیین میشود.
با این حال، مشکل بزرگتر شیوه پرداخت است؛ چراکه بیماران باید ابتدا هزینه را بپردازند و بعد برای دریافت سهم بیمه، به مراکز مربوط مراجعه کنند. این روند «آنقدر پیچیده و زمانبر» است که بسیاری از بیماران عملاً از پیگیری هزینهها منصرف میشوند. نیکوسخن میگوید بیماران به او میگویند هزینه تاکسی اینترنتی رفتوآمد برای دریافت هزینه نوارها، از خود نوار بیشتر است. او مقایسه میکند که در بسیاری از کشورها نوار تست رایگان و آسان در اختیار بیماران قرار میگیرد، اما بیماران ایرانی باوجود سالها تلاش انجمنها هنوز درگیر فرآیندهای اداری و پرداختهای چندمرحلهای هستند.
نیکوسخن سپس به بخش دیگری از مشکلات اشاره میکند: تبعیض علیه بیماران دیابتی در محیط کار و مدرسه. به گفته او سه سال است که شعار سال جهانی دیابت «دیابت و حالِ خوب» است، اما بسیاری از بیماران در ایران نهتنها حال خوب ندارند، بلکه محیطهای کاری و آموزشی برایشان ناامن است. او روایت میکند که بسیاری از بیماران برای انجام ویزیت یا آزمایش مرخصی نمیگیرند یا حتی تهدید به اخراج میشوند. برخی برای اینکه مبادا نگاه منفی همکاران یا مدیران را برانگیزند، بیماری خود را پنهان میکنند و تزریق انسولین یا تست قند را در سرویس بهداشتی انجام میدهند. او نمونههایی از رفتارهای تبعیضآمیز را شرح میدهد؛ از فشار در ماه رمضان برای روزهداری گرفته تا محرومیت از مرخصی پزشکی.
در مدارس نیز شرایط مشابه است؛ گرچه برای کودکان دیابتی سنسورهای پایش قند خون تصویب شده، اما برخی مدارس اجازه استفاده از گوشی – که برای مشاهده قند خون ضروری است – نمیدهند. نیکوسخن نمونه کودک دیابتیای را ذکر میکند که با وجود داشتن مجوز، گوشیاش ضبط شد و همین امر باعث افت شدید قند خون او داخل کلاس شد؛ حادثهای که ممکن بود به فاجعه ختم شود اگر معلم آگاه نبود. او تأکید میکند کودکان دیابتی باید در مدرسه محیط امن و بدون تبعیض داشته باشند و مدیران باید آموزش ببینند.
مدیرعامل انجمن دیابت ایران میگوید «بیمار دیابتی هیچ گناهی نکرده» و تمام مسئولان از محل کار تا مدرسه باید مراقب باشند محیطی فراهم شود که بیمار بتواند بیماریاش را مدیریت کند، بدون آنکه احساس شرم، ترس یا تبعیض داشته باشد. به گفته او، ارتقای آگاهی عمومی، سادهسازی دسترسی به تجهیزات و از بین بردن موانع تبعیضآمیز، نخستین قدمها برای داشتن جامعهای سالمتر با بیماران دارای «حال خوب» واقعی است.
