به گزارش آتیه آنلاین، مطابق مقاله‌ای در خصوص پیامدهای شناختی و روان‌شناختی بیماری کرونا در افراد با اختلالات عصب‌شناختی که توسط ماریا دِویتا، محقق دانشگاه پادووا ایتالیا و همکارانش در ژوئن ۲۰۲۰ منتشر شده، سالمندان، در دوره قرنطینه خانگی، در خطر روحی روانی و اختلالات شناختی و روانی هستند. تحمل انزوا و (مانده در خانه) و توقف زندگی روزمره توسط افراد سالم و جوان نیز هشدار است، چه برسد به افراد مسن و مبتلایان به بیماری‌های روحی و روانی که باعث نقصان شناختی در آن‌ها شده است.
دویتا در مقاله‌ی خود معتقد است که این شرایط فرصتی برای تقویت روش‌ها و رویکردهای کلاسیکی است که برای مطالعه پیری طبیعی و علوم اعصاب و روان ایجاد کرده و در آینده نزدیک باید انتظار جایگزینی روش‌های و ملاحظات روش‌شناختی جدیدی در این رابطه داشته باشیم.
از آنجا که افراد مسن، عموماً بدن و روان ضعیف‌تری دارند و از جمله گروه‌های آسیب‌پذیر در معرض سرایت بیماری کرونا هستند، انتظار عمومی و نه‌چندان دور از انتظار این است که عوارض التهابی سیستماتیک و آسیب شدید به بدن آن‌ها، اغلب عوارض پزشکی بسیاری را به وجود می‌آورد؛ بنابراین نوعی ترس و دوراندیشی در مورد آن‌ها وجود دارد که اگرچه احتمالاً از آن‌ها را از سرایت بیماری در امان نگه می‌دارد اما پیامدهای جسمی و روانی مرتبط با پیری را تشدید می‌کند.
دویتا می‌گوید به خاطر تأثیر محرک‌های محیطی و تنوع آن‌ها در بیرون از خانه و همچنین فرصت‌های متعددی که در تبادلات اجتماعی و تعامل‌ها وجود دارد، ترک خانه و قدم زدن، منبع بزرگی برای تحریک شناختی غیرمستقیم است. همچنین نباید اختلالات حرکتی مرتبط با قرنطینه را دست کم گرفت! یکجانشینی و سکون و کاهش اجباری فعالیت‌های حرکتی، می‌تواند بحرانی برای سالمندان به وجود بیاورد. لذا باید این مسئله را جدی بگیریم که برای سالمندان، یک برنامه‌ی ساده‌ی روتین و روزمره، به‌عنوان یک رویکرد درمانی و رفتاری و کنترل علائم رفتاری و روان‌شناختی و زوال عقل و همچنین به‌عنوان محرک روانی- حرکتی و کنترل حس سرگردانی و پرخاشگری، اساسی است.
اقدامات بالینی برای افراد مسن، ازآنجاکه طرح فاصله اجتماعی در روابط حاکم است، نیازمند جایگزین‌های فراگیری است که عمدتاً نیازمند به روش‌های کنترل و تشخیص و درمان از راه دور هستند. ارزش توجه به نظر متخصصان پزشکی و روان‌پزشکی که از روش‌های بالینی استفاده می‌کنند، به تکمیل جزئیات طرح کلی، ساده و تک ساحتی قرنطینه خانگی، کمک می‌کند. طرح قرنطینه خانگی شاید در ابتدا اقدامی ناگهانی و ضربتی بوده اما اکنون بعد از گذشت ماه ها، می توانیم کمبود توجه به ابعاد مختلف اجتماعی و روانی سلامت را به وضوح مشاهده کنیم. انسآن‌ها، تنها ساختمانی بیولوژیک در نظر گرفته شده اند که انگار تنها به علت بیماری کرونا مریض می شوند و لاغیر. ابعاد روحی و روانی و در ادامه توجه به مسائل عصب‌شناختی، آشکارا نادیده گرفته شده است. مقاله‌ای که از آن گفته شد، تیرماه امسال منتشر شده و حالا بعد از گذشت نزدیک به ۶ ماه، هنوز تمهیدات و تدابیری که توجه به این مسئله را نشان بدهد، در کنش‌ها و اجراها دیده نمی‌شود.
محسن پناهی
نظر شما