به گزارش آتیه‌آنلاین، تاکید نظام آموزشی کشور بر مجازی یا تلفیقی از مجازی و حضوری، هیچ‌یک قطعیت ندارد. بعد از گذشت یک سال و نیم تحصیلی در فضای کرونا و آموزش مجازی همه چیز همچنان مبهم است؛ تا جایی که کمتر مدرسه‌ای با قاطعیت روش آغاز سال تحصیلی را به خانواده‌ها اعلام کرده است. در مدت ۱۹ ماهه اخیر به تناوب سلسله گزارش‌هایی در خصوص تأثیر آموزش مجازی مدارس و تبعات آن منتشر کرد و در شماره پیش‌رو در گفت‌وگوهایی تجربه یک سال و نیم آموزش مجازی و برخی ضرورت‌های لازم برای آموزش حضوری مدارس را مورد بررسی قرار می‌دهد.
مدرسه آنلاین برای کلاس اولی‌ها اصلاً مناسب نیست
«دخترم متولد نیمه‌دوم سال ۱۳۹۴ است و امسال کلاس اول است. من و پدرش معتقدیم در فضای مجازی چیزی یاد نمی‌گیرد و با وجود ثبت‌نام و پرداخت شهریه مردد شده‌ایم. یک سال دیرتر به مدرسه برود بهتر است از اینکه امسال تحصیل‌اش در فضای مجازی نامناسب شروع شود.»
شادی قلعه‌خانی مادر عسل در ادامه به «آتیه‌آنلاین» می‌گوید: «مدارس هم انگار چندان میلی به حضور بچه‌ها در مدارس ندارند. تنها اقدام بیشتر مدرسه‌ها دریافت شهریه و تشکیل گروه‌های کلاسی در شبکه‌های اجتماعی است. اصلاً نمی‌دانیم بالاخره قرار است دانش‌آموزان امسال حضوری به مدرسه بروند و یا آموزش به صورت آنلاین ادامه خواهد داشت.» وی با اظهار نگرانی از سابقه بیماری زمینه‌ای و آسم دخترش، در پاسخ به این پرسش که آیا مشتاق حضور فرزندش در مدرسه است، گفت: «اگرچه من و پدرش واکسینه شده‌ایم، اما ترس ما از ابتلای دخترم به جهت بیماری‌اش است بیش از یک سال و نیم با اقوام و دوستان رفت‌وآمدی نیز نداشته‌ایم. خودش دوست دارد از این تنهایی هر روزه خلاص شود و با همسالان‌اش ارتباط داشته باشد و بازی کند، اما برای ما حفظ سلامتی و مبتلانشدن‌اش به کرونا در اولویت است.»
زنگ تفریح دیجیتالی خالی از شیطنت‌های‌کودکانه
زینب خدابخشی، مادر تینا دانش‌آموز کلاس دوم دبستان به ما می‌گوید: «والدین دانش‌آموزان کلاس اولی سال گذشته خیلی اذیت شدند و ما در حد توان خودمان کمک کردیم که بچه‌های‌مان با حضور در کلاس‌های مجازی خواندن و نوشتن را یاد بگیرند، اما شرایط سختی را پشت سرگذاشتیم.» وی ادامه داد: «یادگیری برای بچه‌های کم سن و سال جلوی یک صفحه مانیتور که گاهی به دلیل سرعت اینترنت حتی امکان برقراری ارتباط تصویری هم نبود، سخت بود و زمانی سخت‌تر می‌شد و بچه‌ها کلافه‌تر می‌شدند که مجبور بودند به دور از بازی با همکلاسی‌ها و شیطنت زنگ‌های تفریح، باز در فضای بسته خانه منتظر شروع کلاس بعدی به صفحه کامپیوتر خیره بمانند.» این مادر با اشاره به اینکه ایجاد انگیزه برای یادگیری در دانش‌آموزان امروزی کاری بسیار سخت و پیچیده است، افزود: «به نظر من آموزش در دنیای امروز نیازمند به‌کارگیری همزمان مهارت و تخصص با امکانات و تجهیزات پیشرفته آموزشی در فضای فیزیکی استاندارد است. حالا به جهت همه‌گیری‌کرونا نه‌تنها خبری از بهره‌مندی از حداقل فضای آموزشی نیست بلکه متأسفانه به جهت تبعات متعدد ناشی از آن و بعضاً نبود زیرساخت‌های لازم آموزش مجازی در کشور، بیشتر دانش‌آموزان از درس و یادگیری گریزان‌تر شده‌اند و این مسأله در دانش‌آموزان ابتدایی شایع‌تر است.»
تکرار سال تحصیلی آنلاین اصلاً خوشایند نیست
پدر آرسام شیرازی، دانش‌آموز پایه اول راهنمایی با اظهار نگرانی از طولانی شدن کرونا و تأثیر آن بر آموزش دانش‌آموزان به «آتیه‌آنلاین» گفت: «سال تحصیلی گذشته خیلی بر ما سخت گذشت. دروس پایه پنجم سخت بود. من و همسرم هم آن‌طور که باید نمی‌توانستیم به پسرمان کمک کنیم و از طرفی کلاس‌های آنلاین هم کیفیت لازم را نداشت. دخترپنج ساله‌ام از اینکه می‌دید توجه ما بیشتر متوجه برادرش است، کلافه می‌شد و گاهی هم پرخاشگری می‌کرد. در کل مدرسه آنلاین و خانه‌نشینی طولانی تبعات زیادی بر خانواده‌ها گذاشته و به مرور آثار منفی آن خود را نشان خواهد داد.» وی ادامه داد: «نگرانی ناشی از ابتلا به کرونا بدتر از خود بیماری است و این موضوع استرس و اضطراب ما را بیشتر کرده است و بچه‌های ما هم خلقیات‌شان تغییر کرده است. در مراجعه به مشاور، او تأکید کرد که تنهایی ناشی از کرونا و چرخیدن بیش از حد کودکان در فضای مجازی در نبود ارتباط با همسالان، لطمه‌ای جدی بر رفتار و روحیات شان وارد می‌کند و توصیه کرد که برای استفاده از فضای مجازی محدودیت و قانون بگذاریم.» شیرازی ادامه داد: «مدتی ملزم به اجرای قانون محدودیت استفاده از تلفن همراه و فضای مجازی بودیم اما به مرور با طولانی شدن خانه‌نشینی و نداشتن سرگرمی، قانون اجرا نشد و به دست فراموشی سپرده شد. مدرسه آنلاین انگار بهانه‌ای برای بچه‌ها ایجاد کرده که مجاز هستند ساعت‌ها گوشی به دست در اینترنت بچرخند. گاهی به پسرم تذکر می‌دهیم اما او می‌گوید باید برای یک تحقیق درسی مطالبی را دانلود کنم.» وی تصریح کرد: «اصلاً این موضوع خوشایند ما نیست که امسال هم تجربه سخت سال گذشته را تکرار کنیم، اما حضور در شرایط ناسالم و کنترل نشده کرونا هم نگران‌مان می‌کند. مسئولان باید با سرعت بیشتری واکسیناسیون را انجام دهند تا امکان حضور دانش‌آموزان در کلاس‌های درس با ایمنی و ریسک ابتلای کمتر فراهم شود.»
کیفیت آموزش آنلاین پایین است
پدر سینا که به کلاس پنجم می‌رود به «آتیه‌آنلاین» می‌گوید: «ما هنوز نمی‌دانیم که امسال کلاس‌ها حضوری است یا نه. سال گذشته پسرم مدتی حضوری می‌رفت اما بعد از مدتی مدرسه‌شان با تذکر آموزش و پرورش مجبور به برگزاری کلاس‌ها به صورت آنلاین شد.» وی با اشاره به اینکه دیگر آموزش آنلاین نمی‌تواند گزینه مناسبی باشد، افزود: «یک سال و نیم سال تحصیلی گذشته بر معلمان، دانش‌آموزان و خانواده‌ها بسیار سخت گذشت و کیفیت آموزشی نیز افت شدیدی داشت. امسال دوست داریم حضوری باشند؛ البته اگر پروتکل‌ها در مدارس دقیق اجرا شود.» وی اضافه می‌کند: «لازمه رعایت پروتکل‌ها در مدارس، ملزم کردن مدارس به چینش با فاصله اجتماعی مناسب نیمکت و صندلی‌ها در کلاس‌های درس بزرگ است که متأسفانه این امکان برای بسیاری از مدارس دولتی و حتی غیرانتفاعی وجود ندارد.» پدر این دانش‌آموز مقطع ابتدایی تأکید می‌کند: «اینکه مدام از یک ماه گذشته از حضوری شدن مدارس سخن می‌گویند، باید آموزش و پرورش ضمن حمایت از مدارس و کنترل و نظارت دقیق، امکان پیاده‌سازی شرایط مناسب را در مدارس ایجاد می‌کرد. انگار برخی از مدارس هم بدشان نمی‌آید، آنلاین باشند و به دور از دیگر از هزینه‌های مدرسه حضوری، فقط شهریه دریافت کنند و بخش اندکی از آن را به راه‌اندازی سیستم آنلاین مدرسه اختصاص دهند.»
مدارس دیجیتالی؛ فاقد بستر آموزش مهارت‌های زندگی
افسر افشار نادری، جامعه‌شناس با تأکید بر اینکه شخصیت اولیه کودک در خانواده، همسالان و مدرسه شکل می‌گیرد و مبنای جامعه‌پذیری کودکان می‌شود، معتقد است که در دوران کرونا ارتباط کودک با همسالان، والدین و مربیان قطع شده و کودک به‌جز خود و خانواده‌اش کودکان دیگری را نمی‌بیند و با آنها آشنا نمی‌شود؛ بنابراین تصور اینکه دیگرانی هم وجود دارند که متفاوت از او فکر و یا رفتار می‌کنند، برای او سخت است. افشارنادری تاکید دارد که این مسأله در دانش‌آموزان کلاس اول که مدرسه و همکلاسی‌های خود را از طریق آموزش مجازی شناخته‌اند، پررنگ‌تر است. کلاس اولی‌ها به درک درستی از محیط مدرسه و امکان برقراری ارتباط مناسب با معلمان، همکلاسان و مدرسه نمی‌رسند؛ چراکه در امتداد رشد شخصیت اولیه‌شان، زمینه شکل‌گیری شخصیت ثانویه آنها در اجتماع از بین رفته و این مسأله باعث می‌شود تا رفتارهای مناسب اجتماعی را به درستی نیاموزند و ممکن است افراد بهنجاری برای جامعه در آینده محسوب نشوند. افشارنادری پیش‌تر نیز تصریح کرده بود که باید در نظر داشت آموزش مهارت‌های زندگی به فرزندان در اولویت هر اجتماعی قرار دارد و این امر فقط در ارتباط مناسب با دیگر کودکان و دیگر محیط‌های اجتماعی تحقق می‌یابد. کودکان باید تفکر و روش گفت‌وگوی صحیح و رفتار مناسب در شرایط خاص جامعه را در محیط خانواده و سایر محیط‌های اجتماعی آموخته و تجربه کنند تا دچار افت یادگیری و ارتباطات اجتماعی نشوند.
نظر شما