قرار قبلی و بر اساس برنامه ای ریخته شده این بود که نمایشگاه کتاب را در اردیبهشت ماهی که رفت برگزار کنند، که نشد. کرونا همه چیز را بهم ریخت، پس گفتند نمایشگاه را در اسفند برگزار میکنیم با این امید که تا آن وقت کوویید ۱۹ بساطش را جمع کرده باشد اما انگار چنین اتفاقی به این زودی نخواهد افتاد و کرونا تا اسفند ماه هم اجازه هیچ تجمعی را نمی دهد. حتی دورهمی های چند نفری خانوادگی را چه رسد به برگزاری نمایشگاهی که هر روز صد ها نفر در یک سالن سرپوشیده جمع می شوند، قدم برنند و به تماشای غرفه ای بروند. باهم حرف بزنند و کتاب بخرنند...

این یعنی اقدام به خودکشی جمعی.  همه جا همینطور است از غرب تا شرق دنیا نمایشگاه ها تعطیل هستند. کنسرت ها، تئاترها، سینماها و هرجا که باید جماعتی جمع بشوند تعطیل است.  کرونا شوخی ندارد. نزدیک به یک و نیم میلیون نفر قربانی در کمتر از یکسال شوخی نیست.

اما نمایشگاه کتاب چه؟ مگر می شود فرهنگ و مطالعه را تعطیل کرد؟ نه!

واقعیت این است که جامعه بدون فرهنگ و کتاب بی آینده است. مرگ فقط بند آمدن نفس بر اثر کرونا یا هر بیماری دیگری نیست. مرگ واقعی آنگاه اتفاق می افتد که انسان نتواند بیا ندیشد و کتاب راه نفس انسان است. تئاتر به نوعی و موسیقی و نقاشی و سینما هم به نوعی دیگر.  امروز تمامی مردم جهان چشم انتظار واکسن کرونا هستند. پزشکان و پژوهشگران در آزمایشگاه ها به طور شبانه روزی مشغول کشف راهی برای نجات جهان و بشر هستند.

این ها از کجا آمده اند؟ درست ترین پاسخ این است. این ها از لای کتاب ها بیرون آمده اند. کتاب هایی که خواندند و می خوانند و نه فقط کتاب های علمی و درسی دانشکده، هرکتابی.

یک بار انیشتن نابغه فیزیک در پاسخ به این سوال که شما چه کتاب هایی می خوانید گفته بود رمان! کتاب های درسی فقط در یک‌رشته و یک‌زمینه چیزی به ما می آموزند اما خواندن ‌کتاب‌های مختلف، رمان، کتاب های تاریخی و ... انسان را با دنیای دیگری آشنا می کند و به همین دلیل است که می گویند کسانی که کتاب نمی خوانند فقط یکبار زندگی می کنند و در تاریکی اما آن‌هایی که کتاب می خوانند با هر کتاب یک‌بار زندگی را تجربه می کنند و به سوی روشنایی می‌روند و به همین دلیل است که برگزاری نمایشگاه کتاب اهمیت پیدا می‌کند.

یک فیلم یک کتاب یک تئاتر اندیشه های یک نویسنده است اما نمایشگاه کتاب دریایی از اندیشه و زیبایی را در برابر چشم قرار می دهد. دریایی که هرکس به اندازه توان و علاقه اش جرعه ای از آن بر می دارد. اما امسال نمایشگاه کتاب برگزار نمی شود و نباید هم‌ شود. شاید هم عده ای بگویند مردم ما که کتاب نمی خوانند اما این واقعیت ندارد. شاید مردم ایران به اندازه مردم‌سایر کشورها اهل مطالعه نباشند اما با در نظر گرفتن همه شرایط و گرفتاری های مردم  و میزان فروش کتاب و سرمایه گذاری های ناشران‌ متوجه می‌شویم که مردم ایران هم کتاب خوانند.

 بسیاری از کتاب‌ها به چاپ پنجم و بیستم و حتی پنجاهم می‌رسند و اگر  انتظار داریم میزان مطالعه‌مان‌ به حد کشورهای دیگر برسد باید مسائل دیگر را حل کنیم.  رفع مشکلات معیشتی، ایجاد اوقات فراغت واقعی برای مردم. فراغتی  بدون‌ اندیشه نان و هزینه های زندگی.

باید قیمت کتاب را متناسب کنیم؛ باید یارانه‌ای که‌ وزارت ارشاد برای گسترش انتشار کتاب و مطالعه می‌دهد، هدفمند شود و هزار باید دیگر. آن زمان است که آمار کتابخوانی بالا می رود. البته تا همین جا هم شرایط نا امید کننده نیست و هر سال در مدت برگزاری نمایشگاه کتاب میلیون‌ها تومان و بگوییم‌ میلیاردها کتاب فروخته می‌شود. به همین دلیل امسال علاقمندان رفتن به نمایشگاه کتاب چندان از برگزار نشدن آن خوشحال نیستند. اما چاره ای جز پذیرش این واقعیت نیست که بپذیریم کرونا زندگی ما را در ابعاد گوناگون ‌تغییر داده است و بسیاری از رویدادهایی که در واقعیت رخ می‌داد حالا به صورت آنلاین و مجازی برگزار می شود.

معرفی و نقد  کتاب در فضای مجازی، حتی دیدار با نویسندگان و مترجمان کتاب در فضای مجازی و چه فاجعه‌ای بود اگر فضای مجازی نبود. اما کرونا یک حسن دیگر هم دارد و آن هم وقت بیشتری است که مردم برای مطالعه دارند. وقتی که می‌تواند زندگی امروز آن‌ها را روشن‌تر و فردایشان را پربارتر  کند. البته اگر پرسه زدن‌های بیهوده در فضای مجازی بگذارد. مطالعه کتاب تا شاید وقتی دیگر که کرونا نباشد. اهل کتاب در نمایشگاه ها رو ‌در رو همدیگر را ببینند.