به گزارش آتیه‌آنلاین، مطالعه اخیر در مجله مدرویکس آمریکا، تحت عنوان «مرگ‌ومیر بیش از حد مرتبط با همه‌گیری کرونا در میان مردم کالیفرنیا بین گروه سنی ۱۸ الی ۶۵ سال، بر اساس بخش شغلی و شغلی: مارس تا اکتبر ۲۰۲۰»، به تازگی منتشر شده که شواهد دیگری در مورد بسته شدن مشاغل غیرضروری ارائه می‌دهد؛ امری که نشان می‌دهد جبران خسارت کامل و محافظت از کارگران برای کاهش تعداد مرگ‌های ناشی از ویروس همه‌گیر کرونا ضروری است.
مرگ‌ومیر در مشاغل
این مقاله تلاش اولیه برای تعیین خطرات ناشی از کار در مکان‌های مختلف کاری است که هم «ضروری» و «غیرضروری» تلقی می‌شوند. نویسندگان این مطلب، یی‌هونگ- چن و تیم او در دانشگاه کالیفرنیا هستند. آنها معتقدند «با وجود خطرات ذاتی که کارگران با آن روبه‌رو هستند، هیچ مطالعه‌ای تاکنون تفاوت در مرگ‌ومیر بیش از حد در مشاغل را بررسی نکرده است». در واقع این شکافی است که این تحقیق به دنبال اصلاح آن است.
همان‌طور که از عنوان این مقاله پیداست، نویسندگان تحقیقات خود را در مورد مرگ‌ومیر در میان افراد کالیفرنیایی در سن کار در حین قرنطینه اولیه و مرحله اول بازگشایی پاییز گذشته متمرکز کردند. به طور کلی، آنها دریافتند که کارگران بخش‌های ضروری، کارکنان بخش‌های «غذایی-کشاورزی، حمل‌ونقل-تدارکات، تأسیسات و تولید»، ۲۲ درصد مرگ‌ومیر بیشتری را نسبت به چهار سال قبل از همه‌گیری تجربه کرده‌اند. این مرگ‌ومیر اضافی در طول دو ماه اول بازگشایی کالیفرنیا به بیش از ۴۰ درصد افزایش یافته است.
نویسندگان همچنین تجزیه و تحلیل دقیق از خطرات مرتبط با ۹ نوع مختلف کار را انجام دادند. آنها طی این گزارش عنوان کردند: «در قیاس با زمان قبل از همه‌گیری، مرگ‌ومیر در طی همه‌گیری ۳۹ درصد در میان کارگران مواد غذایی-کشاورزی، ۲۸ درصد در بین کارگران حمل‌ونقل-تدارکات، ۲۷ درصد در بین کارگران تأسیسات و ۲۳ درصد در میان کارگران تولیدی افزایش یافته است.» کارگران بیکارشده نیز ۲۳ درصد افزایش در مرگ‌ومیر داشته‌اند که شامل صدها هزار نفر اخراج از کار در طی دوران همه‌گیری‌در کالیفرنیا و میلیون‌ها نفر در سراسر آمریکا است.
نسبت خطر
نویسندگان این گزارش همچنین با مشاهده افزایش خطر مرگ در بین مشاغل مختلف، نگاهی دقیق‌تر به خطرات پیش روی کارگران دارند. آنها مفهومی به نام «نسبت خطر» را تعریف می‌کنند که عبارت است از تعداد مرگ مشاهده شده در یک نوع کار مشخص تقسیم بر مرگ پیش‌بینی شده. این مقدار سپس به عنوان افزایش خطر مرگ در طی همه‌گیری از کار شخص تفسیر می‌شود. بیشترین مشاغل در معرض خطر، صنف آشپزی بود (با نسبت۱.۶۰)، به دنبال آن اپراتورهای بسته‌بندی و پر کردن ماشین‌آلات و مناقصات (با نسبت ۱.۵۹)، کارگران متفرقه کشاورزی (با نسبت ۱.۵۵)، نانوایان (با نسبت ۱.۵۰) و کارگران ساختمانی (با نسبت ۱.۴۹)، پرستاران (با نسبت ۱.۳۴)، رانندگان کامیون (با نسبت ۱.۳۲) و کارگران بخش تولید (با نسبت ۱.۴۶) محاسبه شده است.
این تحقیق همچنین شامل شمار مرگ‌ومیرهای ناشی از همه‌گیری در میان این مشاغل است. از جمله کشنده‌ترین مشاغل، کارگران یدی (۲ هزار و ۵۵۰ نفر فوتی)، رانندگان کامیون (هزار و ۹۶۲ نفر فوتی) و کارگران ساختمانی (هزار و ۵۸۷ نفر فوتی) بودند. در این مدت حداقل هزار و ۳۶۰ آشپز و سرآشپز جان خود را از دست دادند، همین‌طور ۵۶۲ کارگر خدماتی و ۳۷۸ کارگر در بخش نظافت منازل. حتی ممکن است شغل‌هایی که خطر کمتری دارند را در نظر گرفت؛ چراکه این کارگران اغلب در خارج از خانه مشغول به کار هستند. برای مثال، کارگران بخش نگهداری از محوطه ۷۱۲ تلفات متحمل شدند؛ یعنی ۴۰ درصد بیش از میزان متوسط.
فقر و غنا
این داده‌ها برای درک وسعت و گستردگی همه‌گیری و همچنین ارائه ارزیابی علمی از فرایند بازگشایی مشاغل «ایمن» بسیار ارزشمند هستند. برای مثال، اینکه آشپزها مستقیما در معرض تهدید قرار دارند نشان می‌دهد که حتی برای حفظ سلامت کارگران این حوزه بحث بازگشایی رستوران‌ها به صورت حضور مشتری همچنان باید محدود باقی بماند.
لازم به ذکر است این داده‌ها شامل اطلاعات زیادی در مورد معلمان نیست، زیرا به دلیل زمان تجزیه و تحلیل این مطالعه (مارس الی اکتبر سال ۲۰۲۰)، مدارس کالیفرنیا به صورت از راه دور مشغول به فعالیت بودند. حتی در آن زمان، ۱۸۳ دستیار معلم جان خود را از دست دادند که حداقل ۴۰ مرگ مربوط به کرونا بود. این مقاله همچنین مبحث نژادی (که توسط مؤسساتی مانند آتلانتیک ارائه شده) و داده‌های مبتنی بر نژاد در زمینه کرونا را به کنار می‌گذارد؛ اطلاعاتی که ادعا می‌کنند «رنگین‌پوستان» بیش از سفیدپوستان تحت تأثیر همه‌گیری کرونا قرار دارند. در حقیقت، اختلافات واقعی نه نژادی بلکه طبقاتی است؛ کارگران بسیار بیش از کسانی که در ۱۰ درصد بالایی از درآمدزایی قرار دارند می‌میرند و بسیار کمتر از یک درصد بالای طبقات اجتماعی. این تحقیق نشان می‌دهد اختلاف‌های نژادی از این منظر وجود دارند که برخی مشاغل به کار شخصی احتیاج دارند؛ مانند کار کشاورزی و این مشاغل عمدتاً توسط جمعیت اسپانیایی‌تبار کالیفرنیا اداره می‌شود. بسیاری از این افراد مهاجر هستند. داده‌ها همچنین نشان می‌دهد «اگرچه عوامل خطر غیرشغلی ممکن است در این زمینه دخیل باشند، اما واضح است که از بین بردن کرونا نیازمند پرداختن به خطرات شغلی است.»
بسیاری از این خطرات شغلی را می‌توان با تعطیلی مدارس و مشاغل غیرضروری برطرف کرد؛ همان‌طور که توسط افرادی مانند مایکل استرلهم، مشاور جو بایدن، توصیه شده است. این امر می‌تواند هم در معرض ویروس قرار گرفتن این کارگران از جمله آشپزها و کارگران خط تولید را به حداقل برساند و هم مسیرهای انتقال و جهش را تا حد زیادی کاهش دهد.
در عین حال، این مطالعه خاطرنشان می‌کند «کارگران ضروری غیرحضوری از این جهت منحصربه‌فرد هستند که با سیاست‌های محل سکونت خود محافظت نمی‌شوند.» این شامل بخش‌هایی مانند حوزه غذا و کشاورزی است که «مرگ‌ومیر افسارگسیخته در اولین دوره قرنطینه در [کالیفرنیا] از اواخر مارس تا مه به شدت افزایش یافت. این افزایش در بین افرادی که در بخش‌های غیر ضروری کار می‌کنند، مشاهده نشد.» این تحقیق در ادامه بر لزوم «سیاست‌های مکمل» برای کسانی که نمی‌توانند در خانه کار کنند، تأکید دارد.
الزامات کار ایمن
نویسندگان این گزارش برای همه کارگران حداقل الزامات مورد نیاز برای کار ایمن را فهرست‌بندی می‌کنند؛ از جمله «تجهیزات محافظت شخصی رایگان، پروتکل‌های ایمنی کاملاً مشخص و قابل اجرا، آزمایش‌های قابل دسترسی آسان، سیاست‌های سخاوتمندانه مربوط به بیماری‌ها و پاسخ‌های مناسب به موارد نقض ایمنی محیط کار.» آنها توضیح می‌دهند «برنامه‌های واکسیناسیون که اولویت کارگران در بخش‌هایی مانند غذا-کشاورزی است، احتمالاً دارای مزایای نامتناسب زیادی برای کاهش مرگ‌ومیر ناشی از کرونا خواهند بود.»
این مقاله با این نکته پایان می‌یابد؛ نکته‌ای که مستقیماً با سیاست مصونیت گله‌ای از سوی نخبگان حاکم در تضاد است: «اگر این کارگران واقعاً ضروری هستند، باید در تصویب تدابیری سریع و قاطع عمل کنیم که بر زندگی آنها تأثیر مستقیم و قابل لمسی داشته باشد.» اما چنین کارهایی باید توسط خود کارگران انجام شود. همان‌طور که مبارزه اخیر معلمان شیکاگو علیه یادگیری حضوری نشان می‌دهد، کل دستگاه‌های سیاسی -دموکرات‌ها، اتحادیه‌ها، رسانه‌ها - در تلاش برای بازگشایی کامل کارخانه‌ها و محل کار، بدون توجه به تعداد تلفات، علیه کارگران قرار گرفته‌اند. هیچ بخشی از سیستم اجتماعی موجود در کار نیست که واقعاً به این یافته‌های علمی آشکار گوش فرا دهد. مدارس و تجارت غیرضروری باید در طی همه‌گیری بسته شوند تا زندگی انسان‌ها حفظ شود. فقط طبقه کارگر است که می‌تواند از طریق درک علمی و تشکیل کمیته‌های درجه یک ایمنی در محل کار و محلات خود، چنین اقدامات نجات‌بخشی را انجام دهد.
طبق یک مطالعه جدید، نرخ بیکاری در آمریکا از اوایل ماه ژانویه افزایش یافته و باعث بیکاری یک‌چهارم کارگران این کشور شده است. آمارهای رسمی دولت آمریکا نشان می‌دهد از ماه آوریل تاکنون به دلیل اوج‌گیری ویروس کرونا، بیکاری در این کشور ۱۵ درصد افزایش یافته است. پایگاه خبری سی‌بی‌اس در این رابطه نوشت: «طبق یک مطالعه جدید توسط مؤسسه لودویگ در ماه ژانویه نرخ بیکاری در آمریکا ۹ و شش‌دهم درصد بوده که این رقم از اوایل ماه آوریل به ۱۵ درصد افزایش پیدا کرده است. طبق این مطالعه، از هر چهار کارگر در کشور آمریکا، یک نفر شغل خود را از دست داده یا برای تأمین درآمد بیشتر مجبور به رهایی شغل خود شده است.»
نویسنده: کامران برادران
نظر شما